شعر های باران خورده ....

براي خانه سوخته 

باز

شايد بشود خانه يي بنا کرد

دل سوخته را بگو چه کنيم ؟

نادر ابراهيمي

کتاب: آتش بدون دود جلد هفتم

با لب‌ هام

روی چشم‌هات

علامت تعجب بگذارم

که هر وقت علامت خطر دید

دلش بوسه بخواهد ؟

می‌بوسمت

و ماه می‌شوم

بر سينه‌ی تو

آويخته به زنجيری که

دست‌های من است

با خیالت

زندگی می‌کنم

و با خودت

عاشقی

کاش دو بار زاده می‌شدم

يکی برای مردن در آغوش تو

يکی برای تماشای عاشقی کردنت

آن‌همه دشت بی‌انتها

آن‌همه تپه سبز

آن‌همه چشم خیس

آن‌همه گل سرخ و سپید و بنفش

همه در خواب من بودند

تا بفهمند نگاه من شیداتر است

یا صدای تو عاشق‌تر

و زمین در چرخش خود مکثی کرد

تا مزه مزه کردن این لحظه

لَختی به طول انجامد

و دل من آرام گیرد

آن‌همه دشت بی‌انتها

آن‌همه تپه سبز

آن‌همه چشم خیس

آن‌همه گل سرخ و سپید و بنفش

سرد و زیبا

آنجا مبهوت باد

همه در خواب من بودند

ديگر گمت نمی‌کنم

وگرنه راه می‌افتم

شهر به شهر

زنگ خانه‌ها را می‌زنم

و می‌پرسم : عشق من اينجاست ؟

((عباس معروفی))

قهر نکن عزيزم

هميشه که عشق

پشت پنجره هامان سوت نمي زند

گاهي هم باد

شکوفه هاي آلوچه را مي لرزاند

دنيا هميشه قشنگ نيست

پاشو عزيزم

برايت يک سبد ، گل نرگس آورده ام

با قصه ي آدمها روي پل

آدم ها روي پل راه مي روند

آدم ها روي پل مي ترسند

آدمها

روي پل

مي ميرند

((ويسلاوا شيمبورسکا)) 

عشق درخششی جادویی است

که از درون هسته سوزان روح می تابد

و زمین پیرامونش را روشنی می بخشد

و توانمان می دهد تا زندگی را

در قالب رویایی شیرین و زیبا

بین دو بیداری درک کنیم 

((جبران خلیل جبران))

موهایت را

هر کسی می تواند ببافد

اما

روزی خواهی فهمید

دیگر

هیچکس مثل من

با موهایت

شعر نخواهد بافت

((مصطفی زاهدی))