شعر های باران خورده ....

باز هم دعوت به طوفان کن مرا

اما بدان...

من دلم دریاست

دریا را , به دریا می بری...!

((روزبه بمانی))

-

👇👇👇

instagram.com/mohammad.shirinzadeh/

-

وقتی به مرگ فکر می‌کنم

می‌دانم

باید به زندگی فکر کرد

وقتی به زندگی فکر می‌کنم

می‌دانم

چیز دیگری نیست

باید به تو فکر کنم

وقتی به تو فکر می‌کنم

نمی‌دانم

چه کنم

((شهاب مقربین))

چه خوب است لبخند تو تا با آن

به دنیا که نمی شود به خودم بخندم

چه خوبند چشم های تو تا

با چشم های تو

به خودم که نمی شود به دنیا نگاه کنم

می کنم

اما

ناگاه

هفتاد سال آوار می شود میان من و تو

منهای بیست و چند بهار

و میان چشم ها و لبخند تو

که چه خوبند همچنان

و من

که دیگر هیچ چیز

نه می بینم

نه می خواهم ببینم

((منوچهر آتشی))

مرا تصدیق کنی یا انکار

مرا سرآغازی بپنداری یا پایان

من در پایان پایان ها فرو نمی روم

مرا بشنوی یا نه

مرا جستجو کنی یا نکنی

من مرد خداحافظی همیشگی نیستم

باز می گردم

همیشه باز می گردم

-

((نادر ابراهیمی))

معنای زنده بودن من ، با تو بودن است

نزدیک ، دور

سیر ، گرسنه

رها ، اسیر

دلتنگ ، شاد

آن لحظه ای که بی‌ تو سر آید مرا مباد

مفهوم مرگ من

در راه سرفرازی تو ، در کنار تو

مفهوم زندگی‌ است

معنای عشق نیز

در سرنوشت من

با تو ، همیشه با تو

برای تو ، زیستن

((فریدون مشیری))

چون زلف تو ام جانا در عین پریشانی

چون باد سحرگاهم در بی سر و سامانی

من خاکم و من گردم من اشکم و من دردم

تو مهری و تو نوری تو عشقی و تو جانی

خواهم که ترا در بر بنشانم و بنشینم

تا آتش جانم را بنشینی و بنشانی

ای شاهد افلاکی در مستی و در پاکی

من چشم ترا مانم تو اشک مرا مانی

در سینه سوزانم مستوری و مهجوری

در دیده بیدارم پیدایی و پنهانی

من زمزمه عودم تو زمزمه پردازی

من سلسله موجم تو سلسله جنبانی

از آتش سودایت دارم من و دارد دل

داغی که نمی بینی دردی که نمی دانی

دل با من و جان بی تو نسپاری و بسپارم

کام از تو و تاب از من نستانم و بستانی

ای چشم رهی سویت کو چشم رهی جویت ؟

روی از من سر گردان شاید که نگردانی

((رهی معیری))

آرزو مرد و جوانی رفت و عشق از دل گریخت

غم نمیگردد جدا از جانِ مسکینم هنوز...

((رهی معیری))

‌يادت نرود ما به هم احتياج داريم

باور كن...

براي رسيدن ها و فرار كردن ها

براي ساخته شدن ها و ثبت كردن ها

ما به هم احتياج داريم

وگرنه من و تو كي را دوست داشته باشيم؟

یا مثلا با كي حالمان خوب شود

من به تو فكر مي كنم!

به تو احتياج دارم

وگرنه ديگر فكر هم نميكنم 

واقعيتش را بخواهي من به دليل اعتقاد دارم.

دليلِ من تويی؛

تو را نميدانم!

((صابر ابر))

تو شبیه پرستوها هستی

وقتی با کوچ بی‌هنگامی بهار را به خانه‌ام می‌آوری

وقتی با کوچ بی‌هنگامی بهار را از خانه‌ام می‌بری

بخوان!

با هرزبانی‌که عاشقانه‌ترست

آهنگین‌ترست

و واج‌های صمیمی‌تری دارد

بخوان!

حتی اگر شده اندازۀ پنجره‌ای

که بیش از حوصلۀ بهار بسته مانده ‌ست

آن‌قدر بسته مانده ‌ست

که اسمش را گذاشته‌ اند دیوار.

((لیلا کردبچه))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

خواب دیدم که

بارانم

نشسته دردامن آسمان

در انتظار دستی, چشمی

که مرا آرزو کند

از سیاهی به سپیدی

رفتم و بازگشتم

رفتم و بازگشتم

نبود

نخواست

و سیاه چاله‌ی فراموشی

قطره قطره ام

را می بلعید و

من تمام می‌شدم

در بیرنگی انجماد ...

چشم که گشودم

نه چشمی بود،

نه دستی

و پشت پنجره برف می بارید ...

((شهره عابد))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

برفها که اب شوند

چمن ها بر رد پاهایت

سبز خواهند شد

می دانم

چشمهایم

چنان بهار پر بارانی خواهند داشت

که هیچ‌ گنجشکی پشت پنجره ی اتاقم

تشنه نمی ماند ...

((شهره عابد))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

رفتنت را به دست باد دادم، دلم را به باران ...

خیس می شود قاب های شیشه ای 

و شکسته ی قلبم!

دائماً نام تو را می شویَم

و باز هم زیباتر از عشق تویی ...

((عرفان یزدانی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

کلمات

مثل مست ها توی سرم راه افتاده اند

با درد بیدار می شوم

که خودم را از ریشه در بیاورم

قابله!

گل گونه هایم را پا کن

درد در زیر گلدانی ام جمع شده است

و

گاهی هم مثل دود از همه جایم بیرون میزند

از کوه های کردستانم

از حفره ی غمگین وسط صورتم

از غذایی که گفته بودم برایت گرم بماند

عزیزم

دهانت را

نزدیکتر بیاور

صدای تو میتواند درد را خفه کند

تنها نشانه ی حیاتم پریده است

عطر لاک نقره ای ام پریده است

اما

مرگ را نیمه کاره رها کرده ام

در گودی کمرم گیر انداخته ام تا تو سر برسی

و کار را تمام کنی

مرا مثل کردها برقصانی

کاردک را برداری

رنگ را از روی صورتم بتراشی

جیوه ی چشمهایم را بتراشی

خط اخمم را بتراشی

بتراشی

بتراشی تا درد به استخوان دلم برسد

دلم را پرتاب کنی سمتی که نیستم

تا مثل سگ دنبال خودم بدوم

کلمات

ریخته اند روی پیراهنم

میخواهم مثل یک زن کُرد در برف بمیرم

پیشانی ام را ببوس

زنی که موهایش را قیچی کرده باشد

از مرگ نمی ترسد.

((مریم محمدپور طوبی))

و من،

دلم طلوعی میخواهد

 سراسر منوّر به نور چشمانت...

((سپیده سپهر))

دلم بهانه‌ات را می‌گیرد

تمام طول روز حواسش را پرت می‌کنم

اما لعنتی شبها بدقلقی می‌کند

تو را از من می‌خواهد

دستانت را، عطر تنت را، آغوشت را

دل است دیگر نمی‌تواند بفهمد

نمی‌خواهد بفهمد

که نمی‌خواهی‌اش

که نمی‌خواهی مرا،،،

((فاطمه جوادی))

خانه ی ما نه شیروانی دارد

نه پنجره

باران را از صدای تو حدس می زنم

((نفیسه میزانیان))

رفتن و آمدنت آمد و رفتی دگر است 

موج گل می‌روی و آب بقا می‌آیی

((بیدل دهلوی))

گل‌ ها برای سرخ بودن

دلیل نمیخواهند،

تو برای مهربان بودن...

((لیلا کردبچه))

باور کن

حتما که نباید مرد

تا به آسمان رسید

تو دوستت دارمی بگو

من از هفت آسمان

برایت ستاره خواهم چید .....

((شهره عابد))

بر درد من ز حالم اگر پی نمی بری

بر گریه های گاه به گاهم نگاه کن

تا صد سخن به نیم نگه بازگویمت

نازآفرین من به نگاهم نگاه کن

((مهدی سهیلی))

اینها

این نوشته‌ ها

این تپش‌ های قلب من در سینه‌ ی تو

همه عطر تنت بود

که از جوهرم بر کاغذ می‌ نشست

که وقتی دفتر را می‌ گشودم

ورق می‌ زدم

می‌ خواندم

خانه پر از تو می‌ شد

و من در عطر منتشر

بی‌ تاب می‌ شدم

دیوانه و بی‌ تاب

نارنجی!

من از این خانه می‌ روم.

بازی انگشت‌های من

با تن تو

خواب از چشمانت می‌پراند

تنها شعرهای من

پلک خسته‌ات را باز نگه می‌ داشت

ورق ورق این خانه

دفتری بود

که از دستخط تو

صفحه‌ی خالی برایش نمانده بود

حالا هیچ ورقی نمانده

بلندبالا!

من از این خانه می‌روم

شاید دیگر

شاید دیگر...

این چه حرفی ست؟

حالا با بوی تنت

حالا با نداشتنت

چه کنم؟

دیوانه‌ ام کردی!

((عباس معروفی))

بیگ محمد: هیچوقت عاشق بوده ای ستار؟

ستار: عاشق زیاد دیده ام

بیگ محمد: راه و طریقش چه جور است عشق؟

ستار: من که نرفته ام برادر

بیگ محمد: آنها که رفته اند چی؟ آنها چی می گویند؟

ستار: آنها که تا به آخر رفته اند، برنگشته اند تا چیزی بگویند ...

((محمود دولت آبادی))

هنوز پیش تو آن قدر آبرومندم

که پاره پاره دلم را دخیل می بندم

به پای قصر بلندت... و خوب می دانی

که روزگار مدیدی ست من نمی خندم

از این که وقت دعا کردن است خوشحالم

از این که گوش به من می دهید خرسندم

برای من نه، ولی محض شاپرک هایی

که کودکانه یتیم اند، ای خداوندم!

کمی ببار از آن ابرهای سرسنگین

کمی ببار که همسایه ها ببینندم

به پاس مقدم باران دوباره می شکفم...

قسم به ذات تو و بغض های سوگندم

فقط به خاطر گنجشک های بی خانه ست

که از ترانه و پرواز و خنده دل کندم

فقط برای دل کودکان پروانه

تو را به زحمت این استغاثه افکندم

جواب بغض مرا می دهی و می دانم

هنوز پیش تو و عشق آبرومندم...

((سودابه مهیجی))

اكنون نفس من از صدای تو بلندتر است

و انگشتم

در تصرف خاك

زوزه مي‌ كشد

از آشفتگی می‌ آيم

باد را ديدی

با زبان بريده ؟

دو زنگوله

به پلك‌ هايم می‌ آويزم

تا شب در مردمك‌ های من

خواب ليلی نبيند

و خون در شكاف استخوان‌ هايم

رها از ريختن گردد

هميشه باران

گيسوان مرا خيس نمی‌ كند

و دستی كه چشم‌ های مرا می‌ بندد

هميشه پير است

‏

((بتول‌ عزيزپور))

گویم ،

او را به خود فشارم ، بی تاب .

گویم ،

لب بر لبش گذارم ، پر شور .

ترسم ،

از دست من ، چو دود گریزد .

ترسم ،

دندان او ، چو برف شود آب

((فرخ تمیمی))

تو یعنی گونه های غنچه ای را

به رسم مهربانی ناز کردن

تو یعنی کوچه باغ آرزو را

به روی گام یاسی باز کردن

تو یعنی وسعت معصوم دل را

به معنای شکفتن هدیه دادن

تو یعنی بوته ای از رازقی را

میان حجم گلدانی نهادن

تو یعنی جستجوی آبی عشق

تو یعنی فصل پاک پونه بودن

تو یعنی قصه شوق کبوتر

تو یعنی لذت سبز شکفتن

تو یعنی با تواضع راز دل را

به یک نیلوفر بی کینه گفتن

تو یعنی وسعتی تا

بی نهایت

تو یعنی نغمه موزون باران

تو یعنی تا ابد آیینه بودن

برای خاطر دلهای یاران

تو یعنی در حضور نیلی صبح

گلی را به بهار دل سپردن

تو یعنی ارغوانی گشتن و بعد

هزاران دست تنها را فشردن

تو یعنی مثل شبنم عاشقانه

گلوی یاس ها را تازه کردن

تو

یعنی حجم رویای گلی را

میان کهکشان اندازه کردن

تو یعنی پونه را زیر باران

میان کهکشان اندازه کردن

تو یعنی بی ریا چون یاس بودن

و یا به شهر شبنم ها رسیدن

تو یعنی انتظار غنچه ها را

میان شهر رویا خواب کردن

تو یعنی غصه های زرد دل را

به رنگ نقره مهتاب کردن

تو یعنی در سحرگاهی طلایی

به یک احساس تشنه آب دادن

تو یعنی نسترن های وفا را

به رسم مهربانی تاب دادن

تو یعنی غربت یک اطلسی را

ز شوق آرزو سرشار کردن

تو یعنی با طلوع آبی مهر

صبور و شوق آرزو سرشار کردن

تو را آن قدر در دل می سرایم

که دل یعنی

ترا زیبا سرودن

فدای تو شقایق احساس

و رویای بی آغاز سرودن

((مریم حیدرزاده))

حال مرا کسی درک می کند

که در سراشیبی ترین نقطه ی این شهر

به یاد کسی افتاده باشد

کسی شبیه تو

که تا دست هایت را باز می کردی

خطوط این جاده مرا به آغوشت می رساند این سال ها اما

از تمام خیابان ها

جواب سربالا شنیده ام

می ترسم

از مسیرهایی که منحرفت کرده اند

و دوراهی هایی

که در یکی بود و یکی نبود

مرا به پایان هیچ قصه ای نمی رسانند

می ترسم و

حال مرا

تنها کلاغی درک می کند

که هیچ وقت به خانه اش نخواهد رسید .

((منیره حسینی))

قسمت میدم به بغضی

که تو مرز انفجاره

کاری کن که قاصدکها

خبری برام بیاره

یه شبی خوابتو دیدم

خواب آغوش محالت

تو دوباره برمی گردی

عاشقانه ها حلالت

((علـی احمدی))