شعر های باران خورده ....

و گيسوان بيهوده اش

نوميدوار از نفوذ 

نفس های عشق 

می لرزد...

((فروغ فرخزاد))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

و سال دیگر وقتی بهار

با آسمان پشت پنجره هم خوابه میشود 

و در تنش فوران می‌کنند 

فواره های سبز 

ساقه های سبکبار

شکوفه خواهد داد ...

((فروغ فرخزاد))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

چرا بیهوده می‌کوشی که بگریزی ز آغوشم

ازین سوزنده‌تر هرگز نخواهی یافت آغوشی

((فروغ فرخزاد))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

شانه های تو 

قبله گاه دیدگان پر نیاز من 

شانه های تو

مهر سنگی نماز من...

((فروغ فرخزاد))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

نمی‌ توانستم، دیگر نمی ‌توانستم

صدای پایم از انکار راه برمی ‌خاست

و یأسم

از صبوری روحم وسیعتر شده بود

و آن بهار، و آن وهم سبز رنگ

که بر دریچه گذر داشت،

با دلم می‌گفت

«نگاه کن

تو هیچگاه پیش نرفتی

تو فرو رفتی»

((فروغ فرخزاد))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

آسان ‌تر نگاهم کن ،

من تا عشق بیشتر نخواندم

((فروغ فرخزاد))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

من عریانم، عریانم، عریانم

مثل سکوت‌های میان کلام‌های محبت

عریانم

و زخم‌های من همه از عشق است

از عشق‌، عشق‌، عشق.

من این جزیره‌ی سرگردان را

از انقلاب اقیانوس

و انفجار کوه گذر داده‌ام

و تکه‌تکه شدن‌، راز آن وجود متحدی بود

که از حقیرترین ذره‌هایش آفتاب به دنیا آمد.

((فروغ فرخزاد))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

و دختری‌ كه گونه‌هايش را

با برگ‌ های‌ شمعدانی‌ رنگ می‌ زد ، آه...

اكنون زنی‌ تنهاست...

اكنون زنی‌ تنهاست...

((فروغ فرخزاد))

که زنده های امروزی

چیزی به جز تفالهٔ یک زنده نیستند ؟

گویی که کودکی

در اولین تبسّم خود پیر گشته است

((فروغ فرخزاد))

بعد از تو 

هر چه رفت ‌

در انبوهی از جنون و جهالت رفت...

((فروغ فرخزاد))

چون ابری 

از تشنج بارانها

چون آسمانی از نفس 

فصلهای گرم تا بی نهایت

تا آن سوی حیات گسترده بود او

((فروغ فرخزاد))

من چه میدانم 

سرانگشتش چه کرد

در میان خرمن گیسوی من؟

آنقَدَر دانم که این آشفتگی 

زان سبب 

افتاده اندر موی من...!

((فروغ فرخزاد))

ای بهار، ای بهار افسونگر

من سراپا خيال او شده ام

((فروغ فرخزاد))

دل بسته ام به تو 

و من با خیال تو ،

دل خود شاد میکنم

((فروغ فرخزاد))

زندگی گر هزار باره بوَد،

باردیگر تو... بار دیگر تو...

((فروغ فرخزاد))

تا بی‌نهایت

تا آنسوی حیات

گسترده بود او

دیدم که در وزیدن دستانش

جسمیت وجودم تحلیل می‌رود.

((فروغ فرخزاد))

و در  اندوه صدایی جان دادن

که به من می گوید:

دست هایت را

دوست می دارم...

((فروغ فرخزاد))

بر او ببخشائید

بر او که از درون متلاشی‌ست

اما هنوز پوستِ چشمانش

از تصور ذرات نور می‌سوزد

و گیسوان بیهُده‌اش

نومیدوار از نفوذ نفس‌های عشق می‌لرزد

((فروغ فرخزاد))

https://telegram.me/sherebarankhorde

تنِ صدها ترانه می‌رقصد

در بلورِ ظریفِ آوایم

لذتی ناشناس و رویا رنگ

می‌دود همچو خون 

به رگهایم...

((فروغ فرخزاد))

من عریانم، عریانم، عریانم

مثل سکوتهای میان کلام های محبت عریانم

و زخم های من همه از عشق است

از عشق، عشق، عشق.

من این جزیره سرگردان را

از انقلاب اقیانوس

و انفجار کوه گذر داده ام...

((فروغ فرخزاد))

https://telegram.me/sherebarankhorde

اي سراپايت سبز

دستهايت را چون خاطره اي سوزان

در دستهاي عاشق من بگذار

و لبانت را چون حسي گرم از هستي

به نوازش هاي لبهاي عاشق من بسپار

باد ما را با خود خواهد برد.

((فروغ فرخزاد))

من از عناصر چهارگانه اطاعت می‌کنم

مرا تبار خونی گل‌ها

به زیستن متعهد کرده‌است

تبار خونی گل‌ها می‌دانید؟

((فروغ فرخزاد))

https://telegram.me/sherebarankhorde

من به دنیا آمدم تا در جهانِ تو 

حاصل پیوند سوزان دو تن باشم

پیش از آن کی آشنا بودیم ما با هم؟

من به دنیا آمدم بی آن که من باشم

((فروغ فرخزاد ))

گاهی اوقات قرارست که در پیله ی درد،

نم نمک "شاپرکی" خوشگل و زیبا بشوی...

گاهی انگارضروری ست بِگندی درخود ،

تا مبدل به" شرابی" خوش و گیرا بشوی...!

گاهی ازحمله ی یک گربه،قفس میشکند،

تا تو پرواز کنی،راهی صحرا بشوی...

گاهی از خار گل سرخ برنجی بد نیست،

باعث مرگ گل سرخ مبادا بشوی...

گاهی ازچاه قرارست به زندان بروی،

آخرقصه هم آغوش زلیخا بشوی...

((فروغ فرخزاد))

چون سنگ ها صدای مرا گوش می کنی

سنگی و ناشنیده فراموش می کنی

رگبار نوبهاری و خواب دریچه را

از ضربه های وسوسه مغشوش می کنی

دست مرا که ساقه سبز نوازش است

با برگ های مرده همآغوش می کنی

گمراه تر ز روح شرابی و دیده را

در شعله می نشانی و مدهوش می کنی

ای ماهی طلائی مرداب خون من

خوش باد مستیت که مرا نوش می کنی

تو دره بنفش غروبی که روز را

بر سینه می فشاری و خاموش می کنی

در سایه ها فروغ تو بنشست و رنگ باخت

او را به سایه از چه سیه پوش می کنی؟

((فروغ فرخزاد))

در شب کوچک من دلهره ی ویرانی است

گوش کن

وزش ِ ظلمت را می شنوی ؟

من غریبانه به این خوشبختی می نگرم

من به نومیدی خود معتادم

گوش کن ،

وزش ِ ظلمت را می شنوی ؟!

((فروغ فرخزاد))

از چهره طبیعت افسونکار

بر بسته ام دو چشم پر از غم را

تا ننگرد نگاه تب آلودم

این جلوه های حسرت و ماتم را

پاییز ای مسافر خاک آلوده

در دامنت چه چیز نهان داری

جز برگهای مرده و خشکیده

دیگر چه ثروتی به جهان داری

جز غم چه میدهد به دل شاعر

سنگین غروب تیره و خاموشت ؟

جز سردی و ملال چه میبخشد

بر جان دردمند من آغوشت ؟

در دامن سکوت غم افزایت

اندوه خفته می دهد آزارم

آن آرزوی گمشده می رقصد

در پرده های مبهم پندارم

پاییز ای سرود خیال انگیز

پاییز ای ترانه محنت بار

پاییز ای تبسم افسرده

بر چهره طبیعت افسونکار

((فروغ فرخزاد))

زندگی شاید

یک خیابان درازست که هر روز زنی با زنبیلی از آن می گذرد

زندگی شاید

ریسمانی‌ ست که مردی با آن خود را از شاخه می آویزد

زندگی شاید طفلی‌ست که از مدرسه بر می گردد

زندگی شاید

افروختن سیگاری باشد

در فاصله ی رخوتناک دو هم‌آغوشی..

یا عبور گیج رهگذری باشد

که کلاه از سر بر می دارد

و به یک رهگذر دیگر

با لبخندی بی معنی می گوید: صبح بخیر

زندگی شاید

آن لحظه ی مسدودی‌ست

که نگاه من، در نی نی چشمان تو خود را ویران می سازد

و در این حسی است

که من آن را با ادراک ماه و با دریافت ظلمت خواهم آمیخت.

((فروغ فرخزاد))