شعر های باران خورده ....

نگار من!

امید نوبهار من

لبی به خنده باز کن

ببین چه گونه از گلی

خزان باغ ما

بهار می‌شود!

-

((سیاوش کسرایی))

-

👇👇👇

instagram.com/mohammad.shirinzadeh/

شناور سوی ساحل های ناپیدا

دو موج رهگذر بودیم

دو موج همسفر بودیم

گریز ما

نیاز ما

نشیب ما

فراز ما

شتاب شاد ما با هم

تلاش پاک ما توام

چه جنبش ها که ما را بود روی پرده دریا

شبی درگردبادی تند روی قله خیزاب

رها شد او ز آغوشم

جدا ماندم ز دامانش

گسست و ریخت مروارید بی پیوندمان بر آب

از آن پس در پی همزاد ناپیدا

بر این دریای بی خورشید

که روزی شب چراغش بود و می تابید

به هر ره می روم نالان به هر سو می دوم تنها

((سیاوش کسرایی))

👇👇👇 

بردار سر ز خاک

ای نازنین نهال

بر بازوان من بنه آن ساقهای تُرد

در گردنم بپیچ

بر پیکرم بتاب

بالا بگیر و بر شو در بام نیمروز

پُر کن به جامِ سبز

می از خونِ آفتاب

باشد به روزگاری از عهدِ ما نه دور

بینم به سایبانِ تو خورشیدِ باده را

بینم به پایکوبی مستانه و سرود

انبوهِ خستگانِ غم از دل نهاده را

((سیاوش کسرایی))

👇👇👇 

در زیر تاق این شب دل مرده ، نغمه ای

جز تلخ مویه نیست

نه نه دگر در آ ی دلا ویز شب شکاف

آهنگ و زنگ آن جرس راه پویه نیست

ای دور مانده چه تنهایی !

وقتی تمام عاطفه هایت را

یک جا به یک نفس

نابود می کنند

تا می روی خبر بگیری از گل یک شمع

می بینی ای دل غافل

ان شمع های ، پر گرفته همه دود می کنند

((سیاوش کسرایی))

👇👇👇 

در گذرگاهى چنين باريك

در شبى اين گونه دل افسرده و تاريك

كز هزاران غنچه‌ی لب بسته‌ى اميد

جز گل يخ، هيچ گل در برف و در سرما نمى‌رويد.

با گريز ابرِخشم آهنگ

سينه‌ام را باز خواهم كرد

همره بال پرستوها

عطر پنهان مانده‌ى انديشه‌هايم را

باز در پرواز خواهم كرد.

((سیاوش کسرایی))

👇👇👇 

گوشم فرودگاه صداهای بی صداست

باور نمی کنی!!

اما من پچ پچِ غمینِ 

تصاویرِ عشق را

محبوس و چارمیخ 

به دیوار، سال ها

پیوسته باز می شنوم 

در درونِ شب...

((سیاوش کسرایی))

👇👇👇 

ای عطر ریخته

عطر گریخته

دل عطردان خالی و پرانتظار توست

غم یادگار توست

((سیاوش کسرایی))

در کوچه، همچنان

جنگ بزرگ باد و مباد است

بحث بلندِ بود و نبود است

بر بوم سرخْ‌فام خیابان

گل گل، آتش و دود است

در باغ‌های سادهٔ سهراب

در دره‌های پر مه و مهتاب و برگ و باد

رشد بهار نیمه‌تمام است

((سیاوش کسرایی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

ملال ابرها و آسمان بسته و اتاق سرد

تمام روزهای ماه را

فسرده می‌نماید و خراب می‌کند

و من به یادت ای دیار روشنی کنار این دریچه‌ها

دلم هوای آفتاب می‌کند...

((سیاوش کسرایی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

باور نمی‌کند دل من مرگ خویش را

نه نه.. من این یقین را 

باور نمی‌کنم

تا همدم من است نفس‌های زندگی

من با خیال مرگ، 

دمی سر نمی‌کنم

((سیاوش کسرایی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

در بهار پر گل این بوستان

دست من تک ساقه پاییز ماند

برگهای خشک عشقی سوخته

بر فراز شاخه ها آویز ماند

گرچه دیگر آسمان ها تیره است

شب ز دامان افق سر می کشد

باز با پرواز مرغان بهار

آرزویی در دلم پر می کشد

می فریبد دل به افسون ها مرا

می سراید بر من این آواز ها

بال دارد بال دارد مرغ عشق

باز خواهد کرد او پروازها

((سیاوش کسرایی))

دستم گرفتند

چشمم گشودند

راهم نمودند

آموزگاران

آرام راندند

ناکام رفتند

بی نام خفتند

آن نامداران

((سیاوش کسرایی))

https://telegram.me/sherebarankhorde

صبح شسته رفته بود و جاده

دره های نیم خفته را

روی دوش می کشید

تا بلند آبی افق

ابرها گشوده بادبان

پشت سر نهاده آشیان کوه

پر کشان

مقصد گریزشان جزیره ی پریده رنگ ماه

بحر

فرش نیل تاب

با لبی نهان و پیچ پیچی به جان

مرغ ها به جانش اوفتاده در چرا

سبزِ سبز

خاک و آسمان

ضربه ی تبر شنیده می شد از نهفت بیشه زار

باد

گاهواره بسته بر کبوده ها

می دوید خوش خوشک سبک ز روی شاخه ها

آن زمان که آفتاب

تیغ می کشید

تا کلاه برق پوش قله را به سوی دره کج کند

من شکوه این سپیده را

با سرود نامت ای ستوده می شکافتم

روی واژه های شبنم شبانه

می شتافتم

((سیاوش کسرایی))

آری شبی ست شسته به تاریکی و به خون

در خاطرم ولی

شمعی چراغداری خود را

در راه سرخ صبحدم آغاز می کند

اینجا سرای بسته خاموشی ست

اما

در من پرنده ای ست که آزادی تو را

یکریز در ترانه اش آواز می کند

پاییز قلب هاست

اما دلم به حوصله مندی درین هوا

پروردن بهار دگر ساز می کند

با شمع و با پرنده و با عطر نوبهار

حبسم به یک قفس

ای جان آفتابی عشق ای سپید فام

دست بلند تو

کی تیغ می کشد

کی در به بستگان غمت باز می کند؟

(((سیاوش کسرایی))

در کف من طلسم سیـاهی است

یادگـاری است از روز باران

ریشـه ای از درختی است وحشی

ریـشه عشق تلخ و تبـاهی است

دوست دارم طلسم سیـاهم

((سیاوش کسرایی))

باور نمی کند دل من مرگ خویش را

نه نه من این یقین را

باور نمی کنم

در من چه وعده هاست

در من چه هجرهاست

در من چه دست ها به دعا مانده روز و شب

اینها چه می شود ؟

((سیاوش کسرایی))

به من گفتی که دل دریا کن ای دوست

همه دریا از آن ما کن ای دوست

دلم دریا شد و دادم به دستت

مکش دریا به خون پروا کن ای دوست

كنار چشمه ای بودیم در خواب

تو با جامی ربودی ماه از آب

چو نوشیدیم از آن جام گوارا

تو نیلوفر شدی من اشک مهتاب

تن بیشه پر از مهتابه امشب

پلنگ کوه ها در خوابه امشب

به هر شاخی دلی سامان گرفته

دل من در بَرَم بی تابه امشب

((سیاوش کسرایی))

شما ای قله های سرکش خاموش

که پیشانی به تندرهای سهم انگیز می سایید

که بر ایوان شب دارید چشم انداز رویایی

که سیمین پایه های روز زرین را به روی شانه می کوبید

که ابر ‌آتشین را در پناه خویش می گیرید

غرور و سربلندی هم شما را باد

امدیم را برافرازید

چو پرچم ها که از باد سحرگاهان به سر دارید

غرورم را نگه دارید

به سان آن پلنگانی که در کوه و کمر دارید.

((سیاوش کسرایی))

به من گفتی که دل دریا کن ای دوست

همه دریا از آن ما کن ای دوست

دلم دریا شد و دادم به دستت

مکش دریا به خون پروا کن ای دوست

کنار چشمه ای بودیم در خواب

تو با جامی ربودی ماه از آب

چو نوشیدیم از آن جام گوارا

تو نیلوفر شدی من اشک مهتاب

تن بیشه پر از مهتابه امشب

پلنگ کوه ها در خوابه امشب

به هر شاخی دلی سامون گرفته

دل من در تنم بیتابه امشب

((سیاوش کسرایی))

شناور سوی ساحل های ناپیدا

دو موج رهگذر بودیم

دو موج همسفر بودیم

گریز ما

نیاز ما

نشیب ما

فراز ما

شتاب شاد ما با هم

تلاش پک ما توام

چه جنبش ها که ما را بود روی پرده دریا

شبی در گردبادی تند روی قله خیزاب

رها شد او ز آغوشم

جدا ماندم ز دامانش

گسست و ریخت مروارید بی پیوند مان بر آب

از آن پس در پی همزاد ناپیدا

بر این دریای بی خورشید

که روزی شب چراغش بود و می تابید

به هر ره می دوم نالان به هر سو می دوم تنها

((سیاوش کسرایی))