شعر های باران خورده ....

صداي ساييده‌ شدن به کليد هاي ديگر

ديوانه‌ ام مي‌ کند

در اين جيب تنگ و تاريک

کليد خانه‌ ي مادر بزرگ شده‌ ام

خانه را کوبيده‌ اند

مادر بزرگ مرده

چرا مرا از اين حلقه در نمي‌ آوري؟

((سارا محمدی اردهالی))

-

برای عضویت در کانال یوتیوب

شعر های باران خورده کلیک کنید

زنگ می‌ زدی

یک تلفن کوچک

دو دقیقه‌ای وسایلم را جمع می‌کردم

مداد و مسواک و مسکن

نه

مسکن هم بر نمی‌داشتم

دامن و لباس خواب فقط

بعد

سفر که نه

گم می‌شدیم.

((سارا محمدی اردهالی))

رنج

صیقل داده بود

سرانگشتان تو را

چون تن درختی

که در گردنه‌های تند

می‌گیرد

دست کوه‌نوردانِ مردد را

-
((سارا محمدی اردهالی))

-

👇👇👇

instagram.com/mohammad.shirinzadeh/

دلم می‌خواهد

یک میس‌کال باشم برایت

شماره‌ای که سیوش نکرده‌ای

زیر لب تکرارم کنی

به یادم نیاوری

دلم می‌خواهد

بی‌ اجازه‌ی تو

پادشاهی کنم

در ناخودآگاهت!

-

((سارا محمدی اردهالی))

دوباره دست‌هایم خالی است

دوباره جای بوسه‌ها تیر می‌کشد

دوباره من 

پراکنده 

شعرهایی نوشته‌ام

که زنی در آن‌ها

پنهانی

ودکا می‌نوشد

تا در مراسم سوگواری آرام باشد

((سارا محمدی اردهالی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

دلم می‌خواهد 

یک میس‌کال باشم برایت

شماره‌ای که سیوش نکرده‌ای

زیر لب تکرارم کنی

به یادم نیاوری

دلم می‌خواهد 

بی‌اجازه‌ی تو 

پادشاهی کنم 

در ناخود آگاهت

((سارا محمدی اردهالی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

شب‌ها تپانچه‌ ام را چک می ‌کنم

همه چیز باید درست باشد

ماشه خوب چکانده شود

گلوله به موقع آتش کند

جذاب است

کاری را که هیچ وقت انجام نخواهم داد

مو به مو مرور می‌کنم

((سارا محمدی اردهالی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

صبوری می ‌کنم

پناه می‌برم به خاک

کوزه‌ای می‌شوم

در شهری قدیمی و مدفون

تکیه داده به کنج خانه‌ای خشتی

پنهان می‌شوم 

چشم می‌پوشم از زمین

حتا اگر باستان‌شناسان

تمام زمین را بچرخند و بگردند و بخواهند

با قلموهاشان 

خاک از چشم من بگیرند

صبوری می‌کنم 

فروتر می‌روم

در شهری قدیمی‌تر

جست‌و‌جو کن

جست‌و‌جو کن

نباید کسی جز تو مرا از این قبر بیرون بکشد

((سارا محمدی اردهالی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

روزی

نامت را فاش خواهم کرد

در این سال‌ها

که پروردگار

با لباس مبدل از شهر ما رفت

تو

خلبان‌ها‌ی افسرده‌ی بسیاری را

با دوچرخه‌ای فکسنی‌

از مرزهای جنون

رد کردی

((سارا محمدی اردهالی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

خانه با سرعت تمام

مثل قطاری با مسافران خواب

به دیوار خورد

من در خانه بودم

پنجره‌ها و در‌ها باز شدند

از تنگ آب بیرون پریدم

روی زمین

بالا و پایین می‌آوردم

همسایه‌ها

با صدای قلبی منفجر شده 

به سمت اتاق دویدند

کسی میان نامه‌ها

کسی میان خطوط تلفن

کسی میان ملافه‌ها نبود

چه کسی

زنگ خطر قطار را

کشیده بود؟

((سارا محمدی اردهالی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

نام او را

پس از سال‌ها

در یادداشت‌های روزانه‌ام نوشتم

نام کوچکش را

برهنه

بدون اشاره و کد‌های عجیب و غریب

آیا می‌آیند

 حروف زیبای نامش را از میان کلماتِ امروز، آرامش،

 عجیب و سرانجام بیرون می‌کشند؟

نام او را نوشتم با جوهر آبی خوش‌رنگ

میان صفحات بسیاری

تند و سراسیمه نوشتم

آیا مرا می‌کِشند می‌برند, انگشتانم را خرد می‌کنند؟

تا صبح

تمام شب

نام او را خواهم نوشت

((سارا محمدی اردهالی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

لب دریا

باد می‌آید

همه دست‌شان به موهای‌شان

دامن و کلاه‌شان

تو؛ دست‌ها در جیب

مثل یک ایستاده‌درباد حرفه‌ای

با هفت هزار سال قدمت

به امواج خشمگین

نگاه می‌کنی

((سارا محمدی اردهالی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

از او گفتی

نگران

پرسیدی آیا می‌شناسمش

پرده را کنار زدم 

لرزش دست‌هایم را در جیبم گذاشتم 

گفتم نه

با او می‌خوابیدم

بیدار می‌شدم

می‌خندیدم

می‌گریستم

جنونی که در چشم‌هایم دیده بودی

((سارا محمدی اردهالی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

کم حرف می‌زنم

در سکوت پیش می‌روم

کودکی و بلوغم را در خیابان مرور می‌کنم

از رنج‌ها و شادی‌ها

به قلبم خیره می‌شوم

چه خواهد شد پس از این

وقتی از هر نمایشی بیزارم

((سارا محمدی اردهالی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

نه بالا بودم

نه پایین

روزها می‌گذشت

کسی نبود آن‌جا

هیچ‌کس

تصویر دورِ دور بود در تاریکی

من اما به روشنی می‌دیدمش

لحظات می‌گذشت

شب می‌رفت

روز می‌رفت

در لایه‌ها 

در اعماق

صبح‌ها در تختم با ملافه‌های آبی کم‌رنگ بیدار می‌شدم

چشم که باز می‌کردم

تصویر دور می‌شد

به درونم می‌رفت

در لایه‌ها

در اعماق

قدم به روز می‌گذاشتم

در خیابان‌ها

مغازه‌ها

موزه‌ها 

افتتاحیه‌ها

هیچ‌کس آن‌جا نبود

برهوتی لایتناهی

جز خودم

و انعکاس خودم

در خیابان

دسته‌ی وحشی اسب‌های کبود را می‌دیدم

شب می‌رسید

میان ملافه‌های آبی کم‌رنگ به خواب می‌رفتم

در مداری دیگر

مردی

در خیابان اصلی شهر قدم می‌زد

او

دسته‌ی وحشی اسب‌ها را می‌دید

نه دور می‌شدیم

نه نزدیک

در برهوتی لایتناهی

((سارا محمدی اردهالی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

از پله‌ ها پایین دویدی

در نیمه‌ باز ماند

ما از هم پرسیدیم

چه حسی دارد ساق‌ های پای یک مرد وقتی

دنبال زنی که او را ترک کرده می‌ دود

پرده را کنار زدیم

میانه‌ کوچه گنگ ایستاده بودی

نمی‌ دانستی

حتا

از کدام سو ترک شده‌ ای

((سارا محمدی اردهالی))

خیلی‌ها آن سال

کرکره‌ها را کشیدند پایین

بی آن که پشت در چیزی بنویسند

درگذشت نابهنگام کی

با نهایت تاسف که چی

حسش نبود حتا بگویند

تا اطلاع ثانوی

((سارا محمدی اردهالی))

دلم

مرد می‌ خواهد

نابینا

خط بریل بداند

فصل به فصل

تنم را بخواند

بازی‌های ادبی‌ام را کشف کند

دستش را بگیرم

بازو به بازو

دنیا را برایش تعریف ‌کنم

چشمش شوم

عصایش

و تمام زشتی‌ها‌ی جهان را

برای او

از قلم بیاندازم

((سارا محمدی اردهالی))

تلفن زنگ می زند

به در می کُوبند

من در خانه ی تو مانده ام

تو در خانه ی من مُرده ای.

((سارا محمدی اردهالی))

شنا می‌کنم

از این سو به آن سو

زیرآبی می‌روم

تا آن جا که نفس دارم

انگشتانم را به کف استخر می‌کشم

ناگهان

یادت

چون کوسه‌ای به سمتم برمی‌گردد

((سارا محمدی اردهالی))

آرامم

شکل تورهای کتان لباس‌های خواب

شکل یک آباژور کم نور

در سالنی متروک

آرامم

شکل چمدان لباس‌های زمستانی

شکل یک رومیزی که هزار بار

در ماشین لباس‌شویی شسته شده

روی بند خشک شده

روی میز پهن شده

آرامم

شکل مدادهای سفید مدادرنگی‌ها

آرامم

و به اشک‌هایم کاری ندارم.

((سارا محمدی اردهالی))

https://telegram.me/sherebarankhorde

به پسرم فکر کردم

دیدم

حالا بزرگ شده

چشم ها یش شبیه من

و لبهایش...

گفتم

شاید صدایش به من رفته باشد

و نگاهش...

آخ

جه بازیگوشانه می خندد جادوگر!

با آن منگوله کلاهش

به خودم می آیم

هوایی است امروز ها!

من که هیچ پسری نداشته ام

من که هیچ وقت باردار نشده ام

انگار یاد نگاهی افتادم

یاد لب هایی !

((سارا محمدی اردهالی))

ماهیِ مانده در تور

تو می‌ میری

تو را نمی‌ خواستم

((سارا محمدی اردهالی))

گوزنی معتدلم

هنوز فصل منقرض شدنم نیامده

می‌چرخم میان دشت‌ها

دل‌شوره‌ ای ندارم

اگر

شعری برای مزارع

به ذهنم نمی‌ رسد

((سارا محمدی اردهالی))

کم حرف می‌ زنم

در سکوت پیش می‌ روم

کودکی و بلوغم را در خیابان مرور می‌ کنم

از رنج‌ ها و شادی‌ ها

به قلبم خیره می‌ شوم

چه خواهد شد پس از این

وقتی از هر نمایشی بیزارم

((سارا محمدی اردهالی))

شکایتی نکن از این که کامل هستی

این داستان تو بود

نمی‌توانی چیزی را پنهان کنی

آن‌طور که تو ستایش کردی چیزها را

چه کسی می‌ توانست؟

((سارا محمدی اردهالی))

نقشه‌ ی شهر جدید

مچاله شده در دستم

نه مشرق اهمیتی دارد

نه مغرب

هر سمتی که می‌ روم

دور و دورتر می‌ شوم

((سارا محمدی اردهالی))

بداخلاقی عصرهایت

سوزنی است ک مخصوصا نخش نمیکنم!

من دوست دارم

دکمه ی آخر مانتو ام باز باشد...

((سارا محمدی اردهالی))