شعر های باران خورده ....

هر سو شتافتم

در عمق بيشه هاي غم آلوده ي خموش

بر اوج قله هاي دل انگيز برف پوش

در جاده هاي مخملي ماهتاب ها

بر سنگفرش نقره اي موج آبها

هرسو شتافتم

هرسو ولي دريغ

هرگز وجود گمشده ام را نيافتم

اينک تو مانده اي

آيا

در خويشتن وجود مرا حس نميکني ؟

((عمران صلاحي))

در دل من ، خاطره‌اي است

مثل سنگي سفيد در دل ديوار

مرا با آن سر جنگ نيست ، توان جنگ نيست

خاطره سرخوشي و ناخوشي من است

هر که به چشمانم بنگرد

نمي‌تواند که آن را نبيند

نمي‌تواند که به فکر ننشيند

نمي‌تواند خاموش و غمين نگردد

توگويي به قصه‌اي تلخ گوش داده باشد

مي‌دانم خدايان آدميان را به اشياء تبديل مي‌کنند

و مي‌گذارند دل‌آگاهي آدمي زنده و آزاد بماند

تا زنده نگه دارند معجزه رنج را

بدين سان تو در من به هيات خاطره‌اي درآمدي

((آنا آخماتووا))

هر شبى گويم كه فردا ترك اين سودا كنم

باز چون فردا شود امروز را فردا كنم

چون مرا سودايت از روز نخستين در سر است

پس همان بهتر كه آخر سر در اين سودا كنم

اى خوشا كز بى‏خوديها سر نهم بر پاى او

بعد از آن از شرم نتوانم كه سر بالا كنم

اى كه مى‏گويى دلِ گمگشته خود را بجوى

من كه خود گم گشته‏ام او را كجا پيدا كنم

عاشق مستم هلالى مجلس رندان كجاست

تا دل و جان را فداى ساقى زيبا كنم 

((هلالي جغتايي))

چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست

سخن شناس نه‌ای جان من خطا این جاست

سرم به دنیی و عقبی فرو نمی‌آید

تبارک الله از این فتنه‌ها که در سر ماست

در اندرون من خسته دل ندانم کیست

که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

دلم ز پرده برون شد کجایی ای مطرب

بنال هان که از این پرده کار ما به نواست

مرا به کار جهان هرگز التفات نبود

رخ تو در نظر من چنین خوشش آراست

نخفته‌ام ز خیالی که می‌پزد دل من

خمار صدشبه دارم شرابخانه کجاست

چنین که صومعه آلوده شد ز خون دلم گرم

به باده بشویید حق به دست شماست

از آن به دیر مغانم عزیز می‌دارند

که آتشی که نمیرد همیشه در دل ماست

چه ساز بود که در پرده می‌زد آن مطرب

که رفت عمر و هنوزم دماغ پر ز هواست

ندای عشق تو دیشب در اندرون دادند

فضای سینه حافظ هنوز پر ز صداست

((حافظ))

به من هرگز نگو دوستت دارم

گوشم از تکرارِ لفظِ اين نخ نماترين جمله ي تاريخ پر است

چشمهايت به تنهايي

براي گفتنِ تمام آنچه در قلب توست کافيست

در چشمهاي تو فرياديست

آن هنگام که " دوستت دارم " را با بغضي بي اختيار

در برابرم معنا مي کني

دوستت دارم را نگو

با سکوتِ معصومانه ي نگاهت ، فرياد کن

چشمها دروغ نمي گويند

((مصطفي زاهدي))

من چون عاشقي چنگ به دست نيامدم

تا در دل مردم رخنه کنم

شعر من صداي پاي يک جزامي است

به شنيدن صداي آن ناله خواهي‌کرد

و نفرين

هرگز نه شهرتي خواستم نه ستايشي

سي سال تمام

در زير بال نابودي

زيستم 

((آنا آخماتووا))

مي‌دانم خدايان انسان را

بدل به شيئي مي‌کنند

بي آنکه روح را از او برگيرند

تو نيز بدل به سنگي شده‌اي در درون من

تا اندوه را جاودانه سازي 

((آنا آخماتووا))

يک نگاه

مي تواند آغاز دوست داشتن باشد

يک حرف

مي تواند دلت را به لرزه در بياورد

يک صدا

مي تواند صداي يک آشناي دور باشد

گاهي اتفاقات کوتاه

رخدادهاي بزرگي را به همراه مي آورند

با يک نگاه دل مي بندي

با يک حرف بيمار مي شوي

و با يک صدا خاطره مي سازي

((حاتمه ابراهيم زاده))