شعر های باران خورده ....

حتي تن نسيم ازين سيم خاردار

خونين است

شور گريز در من

مي جوشد

مي خواهم

هر تكه از لباس مرا خاري

بردارد و به باد بسپارد

مي خواهم

يك شب گلوله اي

بر شيشه ي سكوت پراند

سنگي

اي كاش بين ما

گر خار مي كشيدند

با خارهاي ساق گل سرخ

ديوار مي كشيدند

((عمران صلاحي))

چرا تو اين همه خوبي ؟ بيا کمي بد باش

نمي تواني ، مي دانم ، نمي تواني ، اما

بيا کمي بد باش

تويي که سبزه و گل را به آب عادت دادي

تويي که با لب خود ، اين غمين تنها را

به مي بشارت دادي

تو را که مي بينم

خيال مي کنم انسان ، هميشه اين سان است

چرا هميشه بهاري ؟ کمي زمستان باش

مرا به سردي اين روزگار عادت ده

چرا تو اين همه خوبي ؟ بيا کمي بد باش

((عمران صلاحي))

روح سر در گم من بوي جنگل دارد

و نگاه تو در آن آتشي ميکارد

چشم تو پنجره مرموزيست

کاش ميدانستم پشت اين پنجره کيست ؟

کاش ميدانستم چه کسي در تو اقامت دارد ؟

کاش آتش بودي و تو مي سوزاندي

علف هرزه ترديدم را

چشمه اي بودي و مي روياندي

دانه خفته اميدم را

((عمران صلاحي))

سالهاست

كه از جزيره ي متروك

نامه اي را در بطري روانه ي آبهاي عالم كرده ام

اگر كسي عاشق باشد

ميتواند كلماتم را بخواند

به هر زباني

در هر سرزميني

گاهي فكر ميكنم

كسي مي آيد

و با همان شيشه برايم شراب مي آورد

((عمران صلاحي))

نامت را بر زبان مي آورم

دريا بر من گسترده تر مي شود

دريايي که ادامه ي گيسوان توست

کلامت را سرمه چشم مي کنم

آفتاب و ماه و ستارگان را

در آب ها مي بينم

مي خوانمت

موجي بلند به ساحل مي دود و دست مي گشايد

صدفي پلک مي زند

و تو در گيسوانت مي تابي

((عمران صلاحي))

هر واژه اي

وقتي به گوش مي رسد از جانب شما

موسيقي و ترانه و آهنگ مي شود

هر نغمه اي

از پيله چون درآيد

پروانه اي شکفته و خوش رنگ مي شود

با چشمهايتان

جنگل ها را گسترديد

با دستهايتان

درياها را آورديد

با آن که ما شما را

کم ديده ايم

اما برايتان دلمان تنگ مي شود

((عمران صلاحي))

بي‌ صدا

فرو مي‌ ريزم

زير حجمي از سکوت‌

يک بار دست کم

مرا به نام کوچکم

صدا بزن

((عمران صلاحي))

خاتون

کلام تو

سنگ را آب ميکند

خواب را خواب و ايوان را پر از مهتاب

در کلام خود شناوري

چون شکوفه ي سقيد ماه در چشمه

بيابان خويشتني

چون فواره اي در حوض نقره

تورا در کلامت ميچينم

تورا در کلامت مي بويم

خاتون تو ميداني ميان شاخ و برگ قصه ها

پرنده وار بخواني

تو ميتواني

آتشي را به آتشي ديگر خآموش کني

تو مي تواني از ما بلا بگرداني

مرگ چنان گوش به قصه ات ميسپارد

که از کار خويش باز ميماند

خاتون شبي خوش است

ميخواهم

گيسوانت را بشنوم

لب ميگشايي

نسيم شبانگاه

سراپا گوش ميشود

کلام تو سرانجام

آغوش ميشود 

((عمران صلاحي))

کاري نکرده ايم

جز اين که آزاد کنيم

نيمه گمشده ي خويش را

از برج تنهايي

کاري نکرده ايم

جز اينکه قرار دهيم

کاشي گمشده اي را برابر قرينه اش

زير اين گنبد کبود

نسيمي بوده ايم که خاکستر و پرده را پس زده ايم

تا

روشن تر و گرم تر بتابد

ماه و آتش 

((عمران صلاحي))

هر سو شتافتم

در عمق بيشه هاي غم آلوده ي خموش

بر اوج قله هاي دل انگيز برف پوش

در جاده هاي مخملي ماهتاب ها

بر سنگفرش نقره اي موج آبها

هرسو شتافتم

هرسو ولي دريغ

هرگز وجود گمشده ام را نيافتم

اينک تو مانده اي

آيا

در خويشتن وجود مرا حس نميکني ؟

((عمران صلاحي))

براي ديدن عشق

بايد

چشم بر پنجره ي خانه اي بگذاريم

که دهليزي

آنرا به نردبان و دريچه اي ميرساند

زير سنگي

پشت کوهي

در بياباني دراز 

((عمران صلاحي))

حتي تن نسيم ازين سيم خاردار

خونين است

شور گريز در من

مي جوشد

مي خواهم

هر تكه از لباس مرا خاري

بردارد و به باد بسپارد

مي خواهم

يك شب گلوله اي

بر شيشه ي سكوت پراند

سنگي

اي كاش بين ما

گر خار مي كشيدند

با خارهاي ساق گل سرخ

ديوار مي كشيدند

((عمران صلاحي))