مرا می بینید آقا؟
برایتان بین این همه آدم
با این چادر سیاه قابل تشخیص هستم اصلا؟
راستی دردهایم را هم با خودم آورده ام...
میبینید؟
قشنگ معلوم است که چقدر از خودم قد بلند ترند؟
از آنجایی که شما ایستاده اید
بغض های ته گلویم هم معلوم است؟
لرزش دستهایم چطور؟
خالی بودنشان را هم می بینید؟
ببخشید که زیاد سوال می پرسم...
شرمنده
صدایم هم خوب می آید؟
این بریده بریده کمک خواستنهایم
صدای هق هق هایی که توی گلویم سر به نیست می شوند...
به گوشتان می رسد دیگر،نه؟
این همه راه را با سر آمده ام
که ببینید
که بگویم
غصه مثل همان صیاد قصه تان قصد جانم را کرده...
از خدا که پنهان نیست،از شما چه پنهان!
نه توان دویدن برایم مانده و نه دل رویارویی...
می شود این بارضمانت مرا هم بکنید؟
((نسترن علیخانی))
برچسب ها: نسترن علیخانی , اشعار نسترن علیخانی , کانال اشعار نسترن علیخانی , شعرکده
تاريخ : چهارشنبه ۱۰ آذر ۱۳۹۵ | 3:54 | نویسنده : محمد شیرین زاده |
.: Weblog Themes By Pichak :.
