شعر های باران خورده ....

رنجیده ام

دستم را در دسن لحظه ات بگذار

که آغوش این شهر افق ندارد

که خواهش بزرگیست

دلتنگ نبودن در کوچ

و آرزوی زیباییست

بازگشت

((نیکی فیروزکوهی))

دستم را بگیری و زیر گوشم زمزمه کنی

پشتِ خواب های نا آرامِ تو

چیزی بیش از نگرانی‌ هایِ زنانه نیست

دستت را بگیرم و زیر گوشت زمزمه کنم

پشتِ نگرانی‌ هایِ زنانه ی من

مردی ایستاده

که دیوانه وار دوستش دارم ... .

من هم معتقدم که مردان از مریخ می‌ آیند و زنان از ونوس

((نیکی‌ فیروزکوهی))

زنی‌ با موهای سیاه

با بارانی سیاه

با شال گردنی سیاه

با کاغذی در مشت

رویش نوشته

" تو بهانه شعر‌های منی"

زنی‌ که دل به بارانی خیابان‌ها میدهد

میرود

میرود

میرود

و زیر لب می‌خواند

" دعا کن بر نگردم "

زنی شبیهِ من

((نیکی‌ فیروزکوهی))

بیا ...

بی‌ تو...

آنچنان پر جراحت روی دستِ دنیا افتاده ام

که سربازی تنها

با تفنگی بی‌ِ تیر

و قلبی که سینه‌اش را می‌‌شکافد

تا هزار تکه شود

بر زمینی‌، که صدای پای دشمن را به او نزدیک تر و نزدیک تر می‌کند

((نیکی‌ فیروزکوهی))

از ساق پایم شروع کن

زندگی‌ می‌‌ توانداز بعداز ظهر یک جمعه

از نوازش

از لمس پوست بدنم

از دستهاي یک مرد

شروع شود

((نیکی‌ فیروزکوهی))

دوباره گم می‌ کنم خودم را

در انبوهِ آدم‌هایی‌ که نمی دانم خوشبخت هستند یا بدبخت

آدم‌هایی‌ که نمی‌دانند خوشبختم یا بد بخت

در اولین کافه

سفارش فنجانی قهوه و یک برش کیک می‌‌دهم

و فرض می‌کنم

جهان بطور معجزه آسائی پر از شادمانی است

فرض می‌کنم

همین الان یک نفر کنارم می‌‌نشیند تا تنها نباشم

فرض می‌کنم

سرِ پیچِ بعدی

خوشبختی‌ منتظر است تا من کیک و قهوه‌ام را تمام کنم

کافه را ترک می‌کنم

در میهمانی امشب

باید در آغوشِ جهانی‌ برقصم که بطور هولناکی غم‌انگیز است

باید دنیا را به یک کیک و قهوه دعوت کنم

در کافه‌ای بنشینیم پر از آدم‌های خوشبخت یا بدبخت

کافه‌ای که سر پیچ بعدی اش

یک نفر منتظر است تا قهوه ات تمام شود . .

((نیکی‌ فیروزکوهی))

Photo by Constantine Manos