شعر های باران خورده ....

زنی‌ با موهای سیاه

با بارانی سیاه

با شال گردنی سیاه

با کاغذی در مشت

رویش نوشته

" تو بهانه شعر‌های منی"

زنی‌ که دل به بارانی خیابان‌ها میدهد

میرود

میرود

میرود

و زیر لب می‌خواند

" دعا کن بر نگردم "

زنی شبیهِ من

((نیکی‌ فیروزکوهی))

کاش چرخِ روزگار برای یکبار هم که شده طوری می‌‌چرخید،

که هر کسی‌، دیگری را فقط به خاطرِ خودش دوست می‌‌داشت.

تنها اگر یکبار تجربه می‌‌کردیم دلهامان بی‌ هیچ توقعی بتپد

و دست هامان بی‌ هیچ احتیاطی

در دست‌های دیگری آرام بگیرد ...

تنها اگر یکبار می‌توانستیم دنیا را به قشنگی‌،

به لطافت از زاویهِ چشمِ هم ببینیم ...

آنوقت شاید با گفتنِ چندِ فعل ساده،

چنان ملالت بار، بی‌ هیچ دلواپسی،

از روز‌های خوبِ خوب عبور نمی‌‌کردیم.

شاید آرزو نمی‌‌کردیم گوشه ای، فرسنگ‌ها دور از هم،

بی‌ کرامتِ عشق، خاموش بگیریم ...

و در یک زمستانِ سرد،

پلک هامان را به روی انعکاسِ نگاهِ یکدیگر ببندیم

و بی‌ خبر و تنها بمیریم

((نیکی‌ فیروزکوهی))

کاش می‌‌ دانستی

زنی‌ که بغض داشت

شانه‌هایِ تو را کم داشت

کاش می‌‌دانستی

زنی‌ که نیازِ نوازش داشت

دست‌های تو را کم داشت

کاش می‌‌دانستی

زنی‌ که هزار قصه برای گفتن داشت

یک شبِ دیگر کنارِ تو را کم داشت

کاش می‌‌دانستی

زنی‌ که دلِ رفتن نداشت

آغوش تو را کم داشت

کاش می‌دانستی

آن زن

من بودم

((نیکی‌ فیروزکوهی))

با عشق نوازشش کن

بگذار بهار

زیر دستان تو

زیر پیراهن یک زن

شکوفه کند

((نیکی‌ فیروزکوهی))

بیا ...

بی‌ تو...

آنچنان پر جراحت روی دستِ دنیا افتاده ام

که سربازی تنها

با تفنگی بی‌ِ تیر

و قلبی که سینه‌اش را می‌‌شکافد

تا هزار تکه شود

بر زمینی‌، که صدای پای دشمن را به او نزدیک تر و نزدیک تر می‌کند

((نیکی‌ فیروزکوهی))

از ساق پایم شروع کن

زندگی‌ می‌‌ توانداز بعداز ظهر یک جمعه

از نوازش

از لمس پوست بدنم

از دستهاي یک مرد

شروع شود

((نیکی‌ فیروزکوهی))

از پشت خانهِ من

هر صبح

قطاری می‌ گذرد

و مردی را با خود می‌‌ برد

که روزی عاشقِ موهایِ سیاهِ سیاهِ من بود

که روزی تمامِ دنیایِ من بود

که روزی تمامِ دنیایِ او بودم

نمی‌ دانم

نمیخواهم بدانم

این قطار او را به کجا می‌‌ برد

ولی میدانم

که از من

و دنیای من

دورتر

و دور تر

و دورتر میشود

((نیکی‌ فیروزکوهی))

کنارِ یک غریبه می‌‌نشینی

قهوه ات را می‌‌خوری

سرت را به پشتی‌ صندلی تکیه میدهی‌ تا وقت بگذرد

به مقصد که رسیدی

کیف و بارانی ات را بر میداری

به غریبه ی کنارت سری تکان می‌‌دهی‌

و می‌‌روی

همین که زخمِ آخرین آغوش را به تن‌ نمی‌کشی

همین که از دردِ خداحافظی به خود نمی‌‌پیچی‌

همین که تلخی‌ یک بغض را با خودت از شهری به شهری نمیبری

همین یعنی‌

سفرت سلامت

((نیکی‌ فیروزکوهی))

آدم‌ ها عاشق ما نمی‌‌ شوند ، آدم‌ ها جذب ما می‌‌ شوند

در لحظه‌ ای حساس حرف‌ هایی‌ را می‌‌ زنیم

که شخصی‌ نیاز به شنیدنش داشته

در یک لحظه ی حساس طوری رفتار می‌‌ کنیم

که شخص احساس می‌‌ کند تمام عمر در انتظار کسی‌ مثل ما بوده

در یک لحظه ی حساس حضور ما ،

وجود شخص را طوری کامل می‌‌ کند که فکر می‌ کند

حسی که دارد نامی‌ جز عشق ندارد ...

آدم‌ ها فکر می‌‌ کنند که عاشق شده اند

آدم‌ ها فکر می‌‌ کنند بدون وجود ما حتی یک روز دوام نمی‌‌ آورند

آدم‌ ها فکر می‌‌ کنند مکمل خود را یافته اند ...

آدم‌ ها زیاد فکر می‌‌ کنند

آدم‌ ها در واقع مجذوب ما می شوند

و پس از مدتی‌ که جذابیت ما برایشان عادی شد

متوجه می‌‌ شوند که چقدر جای عشق در زندگی‌‌ شان خالیست

می‌‌ فهمند در جستجوی عشق‌ های واقعی‌ باید ما را ترک کنند

تمام حرف من اینست که کاش آدم‌ ها یاد بگیرند که

" عشق پدیده‌ ای حس کردنی است نه فکر کردنی "

و کاش بفهمند که بعد از رفتنشان ،

عشقی‌ را که فکر می کرده اند دارند چه می‌ کند

با کسانی‌ که حس می کرده اند این عشق واقعی‌ ‌ست ...

((نیکی‌ فیروزکوهی))

تمامِ فکر‌هایم را کرده ام

بهترین راه همین است

که یک شب زلزله‌ای بیاید

قاره ی من را به قاره ی تو نزدیک کند

همان شب من تنها جاده‌ ی مانده تا رسیدن را بدوم

و بدوم

و بدوم

صبح تو را کنارِ خانه جنگلی‌ کوچکی ببینم

که بی‌قرارِ آمدنِ من ایستاده ای

با سرِ انگشتان مردانه ات موهایِ سیاهم را پشتِ گوشم بزنی‌

و با مهربانی بپرسی‌

صبحانه نانِ محلی می‌خوری با پنیر و گردوی تازه؟؟

((نیکی‌ فیروزکوهی))

رنجیده‌ام

دستم را در دستِ لحظه ات بگذار

که آغوشِ این شهر افق ندارد

که خواهش بزرگی‌ ‌ست

دلتنگ نبودن در کوچ

و آرزو یِ زیبائی ست

باز گشت.

((نیکی‌ فیروزکوهی))

دوستت خواهم داشت

باشد که بودن در آسمانِ این خانه را

از ستاره بیاموزی

که من در شب

خودم را یافته ام

تو را

و حضورِ نوری که خفتگان را

به عشق بیدار می‌‌کند

دوستت خواهم داشت

باشد که هر پنجره

خاطره ای باشد

برای انتظار در باران

و بارانِ در انتظار

که این کوچه

پر از عطرِ دیدار‌های دوباره است.

((نیکی‌ فیروزکوهی))

سرم را بر سینه ی زمین می‌‌گذارم

رودی آرام

اسبی سر کش

قطاری بی‌ قرار

سگی‌ ولگرد

مردی خسته

براستی

صدای پای تو

از کدام گوشه ی این سرزمین خواهد وزید؟

آه ‌ای مسافرِ خاموش

ظهور کن !

این قبیله ی بی‌ عشق باید بفهمد

کسی‌ که سر بر دامان زمین می گذارد

دیوانه نیست

عاشقی ‌ست در انتظار.

((نیکی‌ فیروزکوهی))

دست‌های تو

زنی‌ خفته در سینه ی مرا

بیدار می‌‌کند

نوک می زند به نوک انگشتانِ تو

در من زنی‌ زمستان را دوباره بهار می‌‌کند

در من شعر

در من شور

در من عشق

در من لطافتِ یک زن بیداد می‌‌کند.....

در من زنی‌

هر شبِ خدا

هر شبِ خدا

مردش را با عشق و هوس اغوا می‌کند

در من زنی‌

با زنانه گی‌‌ اش ماه و مهتاب را رسوا می‌کند

در من زنی‌

در آغوشِ گرم تو غوغا می‌کند

در من زنی‌

غوغا می‌‌کند..

((نیکی‌ فیروزکوهی))

نوازشم کن

من واقعی‌‌ترین بانویِ افسانه‌های توام

فرقی‌ نمی‌‌کند کجا

آغوش تو

هرجا که باز شود

باشکوه‌ ترین قصرِ دنیاست

قصری که تنها آقایش تویی ‌

((نیکی‌ فیروزکوهی))

دلم برای هم آغوشیِ صمیمی‌ِ تنها یمان

برای نوازش

برای صدا کردن‌های تو

برای حرف‌های خوب

تنگ شده

صدایم کن!

دلم برای دوست داشتن‌های بی‌ انتها

برای شب‌های تا صبح ... بدون خواب

برای خودم

برای خودت

پنجره‌ها و مهتاب

تنگ شده

صدایم کن!

((نیکی‌ فیروزکوهی))

دست‌ های تو

سبزینگیِ جنگل‌ شمال

گیسوان من

سیاه گردبادی از جنوب

در تمنایِ وزیدن و گریختن

در تمنایِ گریختن و وزیدن

و آسمان

گواه ستارگان

دل‌ باختگانی بی‌ ریشه در خاک

و آفتاب

گواهِ ما

که محال نیست

جاودانگی در آغوش عشق...

((نیکی‌ فیروزکوهی))

و از میان تمامِ آرزو ها

دردناک ترینش

نخواستن تو در نداشتنِ توست

و کاش

کاش گریزی بود از عمقِ وحشت آورِ این درد

که در تخیلِ عشق

رسیدن چه بروزِ محالی دارد

و در سلوکِ عشق

چه ناعادلانه ‌ست

بودن...

... و غریبانه بودن

و چه غم انگیز

شهوت بی‌ امانِ انگشتانِ من

برای نوازش تلخی‌ دستانِ تو

((نیکی‌ فیروزکوهی))

یک شبِ مهتاب

مردمانِ زیادی ساز‌هایشان را بر می‌دارند

زیباترین آهنگ‌ها را می‌‌نوازند

تا من عاشقانه‌‌ترین شعرم را برایت بخوانم

تا تو مستِ عطرِ شب بو ها،

تا تو عاشق یک دسته گلِ یاس شوی

و تو خواهی‌ دید

که تمامِ دنیا بیدار مانده است

تا به آغوشم بیایی

و من دیوانه وار بگویم

"دوستت دارم"

((نیکی‌ فیروزکوهی))

برایت قهوه می ریزم، کمی‌ شیر، دو قاشق شکر،

می گذارم جلویت روی میز،

گلدان گل را کنارتر می گذارم

تا بهتر ببینمت.

قیافه جدی به خودم می گیرم

و با لهجه‌ ای که حالا برای خودم هم بیگانه است،

می گویم:

قهوه ات سرد می‌‌شود.

هر کجا که هستی، زودتر به خانه بیا

و همانطور می نشینم‌ تا تو یک روز بیایی...

((نیکی‌ فیروزکوهی))

امسال که آمدی

برایم گردنبندی بیاور

با پنجاه و پنج دانه ی مروارید

بگذار فکر کنم

به خاطر من

پنجاه و پنج بار

دل به دریا زده ای...!!

((نیکی‌ فیروزکوهی))

نازنینم !

عادت نیست از این فاصله برای تو نوشتن.. اجبار است.

اعترافش هم وحشتناک است

ولی‌ همین تاریکی‌

همین سکوت محض

این درد

تو را به من نزدیکتر می‌‌کند!

آدم ها

با حضور‌های کم رنگشان

با بودن‌هایی‌ که به بدترین وجه ممکن

با منطقی‌ که من نمی‌فهمم

با احساسی‌ که آنها نمی‌‌فهمند

واقعه‌ی نبودن تو را یادآوری می‌‌کنند!

بعد از تو

هیچ چیزِ آدم‌ها

جز لحظه ی وداع‌شان

برای من شور آفرین نیست.

((نیکی‌ فیروزکوهی))