شعر های باران خورده ....

بهار که بازمی‌ گردد

شاید دیگر مرا بر زمین بازنیابد

چقدر دلم می‌خواست باور کنم

بهار هم یک انسان است

به این اُمید که

بیاید و برایم اشکی بریزد

وقتی می‌بیند

تنها دوست خود را از دست داده است

بهار اما وجود حقیقی ندارد

بهار تنها یک اصطلاح است

حتا گل‌ها و برگ‌های سبز هم

دوباره بازنمی‌گردند

گل‌های دیگری می‌آیند

و برگ‌های سبز دیگری

همچنین روزهای ملایم دیگری

هیچ چیز دوباره بازنمی‌گردد

و هیچ چیزی دوباره

تکرار نمی‌شود

چراکه هر چیزی واقعی است.

((فرناندو پسوا))

ترجمه‌ ی حسین منصوری

-

کانال یوتوب شعر های باران خورده

اگر من در اين دنيا نباشم

دنيا همان دنيا نخواهد بود

چون يك نفر كم مى شود

((فرناندو پسوا))

ترجمه: سينا كمال آبادى

در دقایق تیره تارم

هنگام‌که کسی در من نیست

همه مه است

همه دیوارهایی‌ست

که همه‌جا تنها میراث زندگی‌ست

یک‌دم اگر دیده بگشایم

از آن‌جا که در خود خفته‌‌ام

دورادورْ کرانه‌ای می‌بینم،

که طلوع

که غروب

در آن می‌گذرد..

باز زنده می‌شوم، هستم و می‌دانم

و حتا اگر آن بُرون

خودْ وهمی باشد

که در درون‌اش فراموش‌ می‌کنم

دیگر هیچ نمی‌خواهم هیچ نمی‌جویم

تنها قلب‌ام را

به او می‌سپارم

((فرناندو پسوا))

بیا ای شب دیرینه...

بیا، مثل موج

بیا، سبک

بیا کاملن تنها، با تشریفات، با دست‏های آویخته

بیا و کوهستان‏های دوردست را زیر پای درختان به هم فشرده جا بگذار

مغشوش در سرزمینی، که هر زمینی می‌‏بینم از آن توست

از کوهستان حجم واحدی بساز با بدنت

تمام ناجوری‏هایی که از دور به چشمم می‏ﺁیند را پاک کن

همه‏‌ی راه‏هایی که آنجا بالا می‏‌روند

همه‏‌ی تنوع درختانی که در دوردست یک سبز ژرف تاریک می‌‏شوند

همه‏‌ی خانه‏‌های سفید با غبار دودکش‏هایشان درمیان درختان

و فقط یک روشنی باقی بگذار، یک روشنی دیگر، و باز یکی دیگر

در پهنه‏‌ای مه‏ﺁلود و از هم گسیخته‏‌ای مغشوش

در پهنه‏‌ای که مخفی کردنش در آنی غیر ممکن است.

((فرناندو پسوا))