شعر های باران خورده ....

گر خون دلی بی‌هوده خوردم، خوردم

چندان که شب و روز شمردم، مردم

آری همه باخت بود سرتاسرِ عمر

دستی که به گیسوی تو بُردم، بُردم

((هوشنگ ابتهاج))

می شنوم می شنوم آشناست

موسقی چشم ِ تو در گوش ِ من

موج ِ نگاه ِ تو هم اواز ِ ناز

ریخت چو مهتاب در آغوش ِ من

می شنوم در نگه ِ گرم ِ توست

گم شده گلبانگ ِ بهشت ِ امید

این همه گشتم من و ، دلخواه ِ من

در نگه ِ گرم ِ تو می آرمید

زمزمه ی شعر ِ نگاه ِ تو را

می شنوم ، با دل و جان آشناست

اشک ِ زلال ِ غزل حافظ است

نغمه ی مرغان ِ بهشتی نواست

می شنوم ، در نگه ِ گرم توست

نغمه ی آن شاهد رؤیانشین

باز ز گلبانگ ِ تو سر می کشد

شعله ی این آرزوی آتشین

موسقی چشم ِ تو گویاتر است

از لب ِ پر ناله و آواز ِ من

وه که تو هم گر بتوانی شنید

زین نگه ِ نغمه سرا راز ِ من !

((هوشنگ ابتهاج))

خون میرود از دیده در این کنج صبوری

این صبر که من میکنم افشردن جان است

((هوشنگ ابتهاج))

حکایت از چه کنم سینه سینه درد اینجاست

هزار شعله ی سوزان و آه سرد اینجاست

نگاه کن که ز هر بیشه در قفس شیری ست

بلوچ و کرد و لر و ترک و گیله مرد اینجاست

بیا که مسئله بودن و نبودن نیست

حدیث عهد و وفا می رود نبرد اینجاست

بهار آن سوی دیوار ماند و یاد خوشش

هنوز با غم این برگ های زرد اینجاست

به روزگار شبی بی سحر نخواهد ماند

چو چشم باز کنی صبح شب نورد اینجاست

جدایی از زن و فرزند سایه جان ! سهل است

تو را ز خویش جدا می کنند ، درد اینجاست

((هوشنگ ابتهاج))

می روی...، اما گریز چشم وحشی رنگ تو

راز این اندوه بی آرام نتواند نهفت.

می روی خاموش و, می پیچد به گوش خسته ام

آنچه با من لرزش لبهای بی تاب تو گفت ...

((هوشنگ ابتهاج))

گل زرد و گل زرد و گل زرد

بیا با هم بنالیم از سر درد

عنان تا در کف نامردمان است

ستم با مرد خواهد کرد نامرد...

((هوشنگ ابتهاج))

من در پی خویشم ،

به تو بر می خورم اما ...

آن سان شده ام گم

که به من دسترسی نیست

((هوشنگ ابتهاج))

شهریارا تو بمان بر سرِ این خیل یتیم

پدرا، یارا، اندوهگسارا تو بمان !

سایه در پای تو چون موج چه خوش زار گریست

که سرِ سبزِ تو خوش باد، کنارا تو بمان

((هوشنگ ابتهاج))

از راست: منوچهر آتشی، محمد حسین شهریار،

هوشنگ ابتهاج ، محمدرضا شفیعی کدکنی و اصغر فردی

ارغوان ، پنجه ی خونین زمین

دامن ِ صبح بگیر

وَز سواران خرامنده خورشید بپرس

کِی بر این دره غم می گذرند ؟

((هوشنگ ابتهاج))

من به این باغ می اندیشم

که یکی پشت ِ درش با تبری تیز کمین کرده ست

دوستان گوش کنید

مرگ ِ من مرگ ِ شماست

مگذارید شما رابکشند

مگذارید که من بار ِ دگر

در شما کشته شوم ...

((هوشنگ ابتهاج))