شعر های باران خورده ....

تو عشق بودی

این را

از بوی تن‌ات فهمیدم

شاید هم خیلی دیر

به تو رسیدم

خیلی دیر..

اما مگر قانون

این نبود

که هر آنچه دیر می‌آید

عاقبت روزی به خانه‌ی ما خواهد رسید؟

عادت کرده‌ایم

به نداشتن‌ها

و شاید به اندوه

آری

تو عشق بودی

این را

از رفتن‌ات فهمیدم

وگرنه

استانبول

هرگز این چنین

سرسنگین نبود!

((جمال ثریا))

اگر دیداری هم نباشد

‏حتی اگر لمسی هم نباشد

‏بی‌دلیل برای بعضی‌ها

‏همیشه جایی در دل‌هایمان هست …

((جمال ثریا))

آن ‌هنگام که گفتم «می‌روم».

اگر می‌گفتی «بمان»

نمی‌ ماندم اما،

دست ‌کم روزی بهانه‌‌ی خوبی برای بازگشتن داشتم...

-

((جمال ثریا))

-

👇👇👇

t.me/mohammadshirinzadeh

‏اگر چيزى‌ که جدایمان كرده

‏مرگ نيست،

‏پس حيف شده است،

‏ما جايى اشتباه كرده‌ ايم...

‏
((اغوز آتای))

-

instagram.com/mohammad.shirinzadeh/

-

👇👇👇

زن

چنان عشق می‌ ورزد

که انگار هیچ‌ وقت نخواهد رفت

اما روزی

چنان می‌ رود

که انگار هیچ‌ وقت عاشق نبوده است

((جان دوندار شاعر اهل ترکیه))

مترجم : آیدین روشن 

  👇👇👇   

دیگر از عمر من

آنقدر نمانده

که بتوانم تو را فراموش کنم

در یک عصر سرد

برمی‌گردم

و تو را

دوباره از سر مى‌گیرم

((شکرى ارباش))

مترجم : سیامک تقی زاده

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

دیگر از من

هراسى نداشته باشید

زیرا که قلبم را

لابلاى کتابى ضخیم

خشک کرده‌ام

((دیدم ماداک شاعر اهل ترکیه))

ترجمه : سیامک تقی‌زاده

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

در سیاهی چشم هایت

فرورفته ام

و دیگر نمی دانم

جاده به کجا می پیچد

فقط می دانم

که رودی مثل عشق

در دلم جاری شده است

((ابراهیم گورچایلی))

ترجمه : رسول یونان

صورتم قدیمی بود

زمان، ابدی و فراموش کار

رخت خوابم چنان عمیق

که این همه اندوه را تحمل می کند

کشیش ها از مرگ گذشتند

خون و توفان

صدا و سکوت

پژواک و یخ

منتهی به سیاهی

برای فرو رفتن، خشکی دیده شد

بر کنار دریا موجِ کر نمی ایستد

((بجان ماتور))

تو گاهی از من وُ از خانه بیرون می روی

راه به انتظار توست

بی آن که تنبلی کنی به راه می افتی.

خانه با تمام وجود سکوت می کند،

این حالتِ تنهایی است.

من به تو، تو به من، تو به خانه، خانه به تو

عصبانی و غضبناک نگاه می کند یا گاهی

آه در حالتی که کسی نمی تواند دیگری را بیازارد.

حالتِ دور افتاده یِ خانه است، گردنش خم می شود.

در آشپزخانه صدایِ چایی دم می کشد

صبح، در صدایم بهار

در صدایت، کودکی

خانه از حالش راضی ست،

پُر از پارچه های “پوتیکاره” می شود.

من از تو، تو از من می پرسی بعضی شب ها؛

تو از خودت آویزان می شوی، من از خودم.

خال هایم را صبح “خاله شریفه” بشمارد

این حالتِ پریشانِ خانه است.

((بیرحان کسکین))

ترجمه : مجتبی نهانی

بعضی ها به شعر

بعضی به ترانه

برخی به فیلم

و عده ای هم به کتاب پناه می برند

اما مدت هاست که آدم ها دیگر

به همدیگر پناه نمی برند

((اُغوز آتای))

ترجمه : سیامک تقی زاده