شعر های باران خورده ....

جسدهای ِسوخته

شیون ِکودکی جا مانده

زنی آویخته بر تیرک چوبی

خانه ای پاشیده ازانفجار جبهه

جنگ منـم

بی تو

سرزمینی

بدست من مـُرده

((نیلوفر ثانی))

باران ِشوق

چو های های بهار

باران ِدلتنگی

چو هق هق پاییز

مرا در دسته ای از ابرها جا گذاشته ای

((نیلوفر ثانی))

باد باش و

تا آنسوی خاطره

با من باش

اینجا کسی دلش

هوای قاصدک دارد

((نیلوفر ثانی))

به باران ِ بی امان پاییز

هیچ روایت زردی

تا ابد نخواهد بود

تو بر امتداد زوالم

بهارباش

((نیلوفر ثانی))

بازار وُ آشوب ِنـگاه تو

عشق وُ آتـش سـجاده

من وارث همـان شوریدگی ها

تو آن اتفاق ِشمس گونه

((نیلوفر ثانی))

در خط مقدم جنگ

من هنوز زیر آتشبار چشمانت

در انتظار صلح آغوشت

ایستاده ام ....

((نیلوفر ثانی))

تجـانس غریبی دارد

شـعر با چشــم تو

دست هایت با بهــار

((نیلوفر ثانی))

شـبیه عشـق

دردهـای ما را پایان نیست

رنگ گرفتـه ایم تـلخ

چون حقیـقت

((نیلوفر ثانی))

غرض از اینهمه واژه و شعر

سرودن چشم های تو نیست

اینجا شاعری برای خود

بال میبافد..

((نیلوفر ثانی))

تو باشی

چنان سـبزم

که بهـــــار منــــ َم

((نیلوفر ثانی))

آی از دست ِبهــار

دلگیـرم

تقـدیر ِآمـدنت

بسـته ی اوست

هی سـال پشـت سـال میرود

بهـار دیدنت

هنوز آرزوست...

((نیلوفر ثانی))

حظ ِبودنت

دویدن بهار

زیر پوست ِاحساس ست

تو از پنجره بازتر

من از قمری خانه

انیس تر

بگذار ببوسم

دستی که بمهر

دانه میپاشد

((نیلوفر ثانی))

با هرطلوع

دامنش را میتکاند

زنی

که هر شب

از اشکهایش

ستاره میتراشد

((نیلوفر ثانی))

در روح کلمات من

دمیده ای

من کاتب ِعطر ِنفس های توام

((نیلوفر ثانی))

بسته تمام درها

برمن منحصردر تاریکی ِمطلق

ذره ای از تابش تو

حکم خورشید دارد

((نیلوفر ثانی))

توکه شکوفه

از لبخندت میبارد

از هرچه بهــار

بهــارتَری ...

((نیلوفر ثانی))

من عابرم

میروم

تو اما تا همیشه میمانی

سرهر کوچه ی این شهر

نگاهت

چراغی دارد

((نیلوفر ثانی))

روزی شهادت میدهی

هر حرف که گفتیم

هر شعر که خواندیم

طعم انار و دارچین داشت

و جهان ما

به اندازه ی بوته ی یاسی بود

آویخته از لب هایمان

((نیلوفر ثانی))

از جانب ِ اردیبهشت

تا طعم ِ سیب خنده های تو

من از عین و شین و قاف

گذشته ام

رسیده ام به بهشت

به بوسه های تو

((نیلوفر ثانی))

دسـتت را که میـگیرم

کوچـه ها

عاشـق میشـوند

((نیلوفر ثانی))

کمی آهسته بران

این سوار کولی وش ِ پریشان

در موی تو

بند در بند

گرفتار ست

((نیلوفر ثانی))

تو از من می گذری

من از نفس هایم

این میان

چیزی شبیه زندگی

گم میشود ...

((نیلوفر ثانی))

شعر

پایبـند دوست داشتنت

از این شعر تا آن شعر

بودنَت

غنیمت است.

((نیلوفر ثانی))

باران باش و ببار

این برکه

در تلاطم ِآغوش و بوسه

بی تاب ست

((نیلوفر ثانی))

خورشید باش

پس از بارانی که منم

رنگین کمانی نقش میگیرد

ازتوأمان ِ ما

((نیلوفر ثانی))

شبیه یک کشتی شکسته ام

لنگر افتاده در اعماق

گِل گرفته تمام مسیر

تمام شده انگار دنیــا

((نیلوفر ثانی))

من بی تو

من بی عطر ِدست هایت

در آستانه ی ِسردی ِیک زمستان ِممتدم

در پسامرگ ِبهاری که

در گلوگاه پاییز

نام تورا میبرد و به انتهای خویش میرسد

و دردی خونین

به کوچ آخرین پرستـو گره میزند

من بی تو

من بی عطر ِزندگی

درواپسین لحظه ی خویشم

تو غرق عطر انار و باران

سرخوش ِآمدن پاییـزی

من در غربت ِزوال ِبرگ های پریشان

سرگردانم

تو در انتــظار تماشای ِیک دل سیر

یلدایی

من بوقت ِتلاشی ِنستوه ِامیــد

لب مرزم

جان میکند این تخدیر ِآخرین

این نمانَم ِاشک های سُریده بر گونه

این غروب ِ آرزو

این امیدِ تلالوی ِصبحی در عمق ِچشم های تو

و بخواب میرود این حقیقت ِنشئه ی داشتنت

دراین صبوری اندوه رنگ

دراین آخرین پاییز

دراین آخرین بدرود ِبن بست ...

((نیلوفر ثانی))

تو باران باش

تا تمام دنیا

میگسترانم خویش را ....

((نیلوفر ثانی))