شعر های باران خورده ....

نقصانِ نور

فتنه در اندام می اندازد

تظاهرِ تن

حرمت یگانه را

بیگانه می کند

امّا

غوغای مست

در رقص

خاکستر مبارک سوختن را

بوسه می زند.

((منصور خورشیدی))

ضمیر سوم تو

در پرده های خیال

بال می زند در من

کسی پرواز می کند

با خنده های کال

میان دایره های لال

همین روز های مجهول

که در طول راه

عزیمت تن

عظیم می روید

میان هوا های هیچ

((منصور خورشیدی))

هوشیاری سپیده دمان

با فطرت پرنده ای

تقدیر تن را

میان پس لرزه های نور

عبور می دهد

تا شاعر در تقاطع کلمات

سخت آسان با تاب ثانیه ها

هم صدا شود

اینک که قطره های حیات

در سرخی رگان تو

پرتاب می شود

دل به تبسم ساده می سپاری

جنب نیلوفرانی که

با زمزمه ی آب

از خواب بر خاسته اند

((منصور خورشیدی))

اندوه کهنه ی کوهستان

در لوح دیده

هم بلور و

هم خاکستر می ریزد

همیشه و هموار

آن گاه

ورق، ورق

می نشیند

به دخمه ی خونین بوته ها

تا حسرت بنفشه

از ایوان دیده ها

بلند برخیزد!

((منصور خورشیدی))

بلور انگشتر

سکوت انگشت را

به قانون رود می دهد

تا ادامه ی شفاف دشت

عطر نخستین عشق را

در هوا

منتشر کند

((منصور خورشیدی))

می‌ ترسم

زخم حنجره

روی دهان سرخ

بریزد و

هوای گریز

در ضیافت مرگ

بسته بماند

و جهنم درد

در رگان من

هندسه‌ ی ترس را

روی آینه

تکثیر کند

((منصور خورشیدی))

می‌ ترسم

هراس نخستین

زیر پوست ماه

اتفاق شود و

شانه های جوان

جسارت خنده‌های سرد را

در استخوان من

بترکانند

((منصور خورشیدی))

می‌ ترسم

سفر کنم وسنگ

اندوه صخره‌ها را

روی پندار پرنده

سنجاق کند

وترازنامه‌ی دشت

عظیم تر از دریا

نبض تمام هستی را

به منشور کف

بسپارد

((منصور خورشیدی))

سطح سپید سینه

سیاه از حرف می شود

معانیِ درهم

عمق سیاه را

از طول سینه بالا می رود!

آن گاه

سطح سیاه

حادثه در حرف را

در حاشیه ی سینه

سپید می گذارد

((منصور خورشیدی))

عمود روی سنگ

خیمه می زند

نسیم این سو

در فراسوی خاک

اینک که باران بی گمان

سبد سبد سرخی افق را

نثار گونه ها می کند

((منصور خورشیدی))

سرازیری تند آب

تبار سنگ های ساکن را

به صخره می کوبد

شکل طارمی های قدیمی

روی ستون های آراسته

در این روشنای تاریک

شفیع وقت می شوم

پُر از آفتاب

به نام تمام سنگ ها

در ادامه ی رود

راه به سمت دریا

باز می کنم

((منصور خورشیدی))

طعم ترانه ی تنهائی

در صدای گام های تو

منتشر می شود

در حوالی سرشار از

پنجره های بسته

وقتی خسته کنار پیکری می افتم

که تابش هزار آینه

در سکوت اندامش

سقوط می کند

روزی که باران

حضور آسمان را

زیر تصویر نرم ابرها

سیاه برابر نگاه می نشاند

((منصور خورشیدی))

گذر آرام از پله های هوش

روئیده حس گزیران

در فضای فراموشی

آن‌ جا که هراس

از پله های هوش

آرام می‌ گذرد

نگاه من

با گام های تو

در هوای معلق

شماره می‌ شود

بی شماره می‌ شود نفس‌ هایم

وقتی با هوایم

دیوانه‌ تر از هوای تو

به هجای نام

می‌ پردازم

((منصور خورشیدی))

تا شکوه سیب

از بوی عطر تو بالا می رود

نیمروز وقت

همزاد خفته ات را

در پلک های بسته

بیدار می کند

((منصور خورشیدی))

جهنمی در جانب وقت

جنون خاک را آرام

میان طبیعت می ریزد

هفت شاخه یاس سپید

روی سیاه تابنده

محتاج دست هائی است

که سمت آفتاب

بالا می رود

اینک مشتاق چند شاخه

نیلوفر می مانم

که زبان آب را می فهمد

((منصور خورشیدی))

یهودای کدام سلسله

در رگان تو می جنبد

که معجزه ی رسولان عهد عتیق

در کتاب های مقدس

شکل زیتون می روید

هوا در محاصره ی پرنده ها است

هر جا کبوتران صلح

روی تپه های بلند می نشینند

چندین سرو تازه سال

از بلندای آسمان

سقوط می کنند

روی بال پرندگان در گریز

((منصور خورشیدی))

شکوه شکفتن

در شانه ی شب

شکل دوشیزگانِ کوچ

در فصل خنده ها

آتش در جان علف می اندازند

روح کدام کنام

ای صدای گام

پهلو بزن

به عصمت آینه

وقتی در محاصره ی هوا

بی هوا می شوی

((منصور خورشیدی))

حضور خلوت رنگ

میان خواب پریشان

همین دقایق آخر

نفس گشوده به باد و

هراس خاکستر

و آب های نهان

در شگفتی امواج

ظهور می‌کند اکنون

میان روح جهان

در هجای دوم آدم

((منصور خورشیدی))

قانون پریدن

از زبان تو

شکل می گیرد

میان رفت و آمد

هجای بلند بال

((منصور خورشیدی))

شکل پرواز شد

آواز میان لب های تو

تا طول آشنایت

معنا شود

قانون پریدن

از زبان تو

شکل می گیرد

میان رفت و آمد

هجای بلند بال

((منصور خورشیدی))

آبیِ ناگهان

تکانم می‌ دهد

دهان روز، هنوز

بی طلوع تو بسته مانده‌ است

از چه رو می‌ ریزد

در من

این آبیِ از پس ِابرها

((‏منصور خورشیدی‬))