شعر های باران خورده ....

این گردشِ روزگار ِ دَروای من است

آنجا که نشسته ای بدان! جای من است

این کوه که در کنار خود می بینی

آوار ِ تمام آرزوهای من است

((سومیا ایمانی))

👇👇👇 

تو را چطور در این ذهن خسته قاب کنم؟!

چقدر منتظرت بوده ام؟حساب کنم؟! .

چقدر حرف که بعد از تو با کسی نزدم!!

که می شد این همه را در سرم کتاب کنم

هزار راه که بعد از تو پیش پایم بود

ولی کدام تو بودی که انتخاب کنم؟؟

. و آنقدر به دل روشنت دخیل شدم

که می شود همه را غرق آفتاب کنم .

تو آن خیال قشنگی که حاضرم هر شب،

هرآنچه غیر تو بوده است را خراب کنم

کنار پنجره باز ایستاده ای تنها

که فکر آمدنت را به خانه باب کنم

سواد مادرم از چشم من زیاد شود

تو را بخواند بی آنکه من خطاب کنم

بگو که می رسی از این قرار نامعلوم

که هر که می رسد از راه را جواب کنم

بگو! که بی تو مرا انتظار خواهد کشت

بگو که این دل دیوانه را مجاب کنم . .

((سومیا ایمانی))

👇👇👇 

یک عمر از درد تو ، من را بستری کردند

اما تو را بردند سهم دیگری کردند

من دختری بودم که از درد تو شاعر شد

زنهای دیگر از تو اما دلبری کردند

تو آسمان بودی حریمت صاف و آبی بود

آنهاا تنت پیراهن خاکستری کردند

تو ماه بودی،از من اما روی گرداندی،

بازار چشمت را که غرق مشتری کردند

دریا "تو "را می برد با خود روی "دستانش"

گل دسته ها را راهیِ قصر پری کردند

گفتند او دیگر نمی آید و بعد از آن،

هر روز مرگت را به من یادآوری کردند

((سومیا ایمانی))

👇👇👇 

به ظلمتی که بجا مانده،نا امید شدم

در انتظار تو با مرگ روسپید شدم

گذشتی از من و ایمان من فرو پاشید

گذشتی از من و یک عمر ناپدید شدم

درخت بودم اگر، سرو بوستان بودم

که تازیانه ی یادت رسید و بید شدم

اگر چه بی سر و سامان اگر چه سرگردان؛

مراد بودی و در دولتت مرید شدم

اگر به سوی تو با صد گناه برگشتم،

صدآفرین که هواخواه "بوسعید" شدم

به دست همت" او" باز سر در آوردم،

به تیغ دشمن اگر بارها ورید شدم¹

جگر نداشتم آوخ! جگر درآوردم؛

چنانکه دست حقم گرد، آفرید شدم

اگر چه رنگ تعلق گرفت همت من،

مسافر ِ ابدِ ماضیِ بعید شدم

به خاک غربت اگر گَرد من نماند شکر!

که آشنا به مقامات "بایزید" شدم

بدا به بختم اگر داستان درآوردم

خوشا به حالم اگر عاقبت شهید شدم

((سومیا ایمانی))

👇👇👇