شعر های باران خورده ....

موجِ تو اقلیم مرا فرا گرفت ...

تو را یافتم ؛ 

آسمان‌ها را پی بردم

تو را یافتم ؛ 

درها را گشودم ؛ 

شاخه را خواندم ...

((سهراب سپهری)) 

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

و پلک هایش 

مسیر نبض عناصر

را به ما نشان داد...

((سهراب سپهری))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

روان کنیدم دنبال بادبادک آن روز

مرا به خلوت ابعاد زندگی ببرید

حضورِ هیچِ ملایم را

به من نشان بدهید ...

((سهراب سپهری ))

ریه را از ابدیت

پر و خالی بکنیم!

بار دانش را از دوش پرستو

به زمین بگذاریم...

روی پای تر باران به

بلندی محبت برویم...

((سهراب سپهری))

...یک زمانی بود آدم ها خیال می کردند

یک گنجشک برای تمام آسمان بس است.

چه آرزوی کوچکی داشتند.

آدم هایی پیدا می شدند که تمام عمر عاشق می ماندند.

چه حوصله ای. خوشا به حال ما

که با چند قدم از روی همه چیز رد می شویم.

بی آن که دعایی خوانده باشیم

روی دیوار کلیسا نقاشی می کنیم،

به همان سبُک‌باری که رفته ایم بر می گردیم

و یقین داریم که برای مذهب نمره خوبی خواهیم گرفت.

مثل زنبور عسل نه، مثل پروانه روی تجربه ها بنشینیم

و برخیزیم.

تنهایی، مراقبه ، شور، حال ،عشق...

از هر کدام اندکی بچشیم ،

هیچ چیز نباید زیاد وقت ما را بگیرد.

((سهراب سپهری / هنوز در سفرم))

خنده‌ای کو که به دل انگیزم؟

قطره‌ای کو که به دریا ریزم؟

صخره‌ای کو که بدان آویزم؟

مثل این است که شب نمناک است.

دیگران را هم غم هست به دل،

غم من، لیک، غمی غمناک است.

((سهراب سپهری))

راه از شب آغاز شد

به آفتاب رسید

و اکنون از مرز تاریکی می‌گذرد

قافله از رودی کم ژرفا گذشت

سپیده‌‌دم روی موج‌ها ریخت ...

((سهراب سپهری ))

اندوه

مرا

بچین

که

رسیده ست...

((سهراب سپهری))

و اتفاقِ وجودِ مرا

کنار درخت

بدل کنید به یک

ارتباط گمشدهٔ پاک

((سهراب سپهری))

صبح‌ها وقتی خورشید در می‌آید،

متولد بشویم.

هیجان‌ها را پرواز دهیم

روی ادراکِ فضا، رنگ، صدا، پنجره، گل، 

نم بزنیم

((سهراب سپهری))

کودکان احساس!

جای بازی اینجاست

زندگی خالی نیست

مهربانی هست سیب هست ایمان هست...

((سهراب سپهری))

تو مرا آزردی

که خودم کوچ کنم از شهرت

تو خیالت راحت میروم از قلبت

میشوم دورترین خاطره در شب هایت...

((سهراب سپهری))

دوره گردی خواهم شد ،

کوچه ها را خواهم گشت

جار‌ خواهم زد:

آی شبنم ، شبنم ،

شبنم....

هر چه دشنام ،

از لب ها خواهم بر چید.

هر چه دیوار ،

از جا خواهم برکند...!

((سهراب سپهری))

دور باید شد ، دور

شب سرودش را خواند

نوبت پنجره هاست

((سهراب سپهری))

چشمانت

را گشودی،

شب

در من فرود آمد ...

بسان نسیمی از روی خودم برخواهم خاست،

درها را خواهم گشود،

در شب جاویدان خواهم وزید.

((سهراب سپهری))

رویای سرزمین,افسانه شکفتن گلهای رنگ را

از یاد برده است, بی حرف باید از این ره عبور کرد

رنگی کنار این شب بی مرز مرده است...

((سهراب سپهری))

زندگی جنبش جاری شدن است

زندگی کوشش و راهی شدن است

از تماشاگه آغاز حیات

تا به جایی که خدا می داند...

((سهراب سپهری))

نزديك تو مي آيم

بوي بيابان مي شنوم،

به تو مي رسم،

تنها مي شوم.

كنار تو تنها تر شدم...

((سهراب سپهري))

از شعر گردش سايه ها

باز آمدم از چشمه خواب

کوزه تر در دستم.

مرغانی می خواندند.

نیلوفر وا می شد

کوزه تر بشکستم،

در بستم و

در ایوان تماشای تو بنشستم.

((سهراب سپهری))

روزگاري است در اين گوشه ی پژمرده هوا

هر نشاطي مرده است

((سهراب سپهری))

تماشای

آبی آسمان

تماشای درون است

رسیدن به صفای شعور است.

((سهراب سپهری))

صبح یعنی وسط قصه تردید شما

کسی از در برسد نور تعارف بکند

((سهراب سپهری))

زندگی جنبش جاری شدن است

زندگی کوشش و راهی شدن است

از تماشاگه آغاز حیات

تا به جایی که خدا می داند...

((سهراب سپهری))

زندگی سوت قطاریست

که در خواب پلی می پیچد...

((سهراب سپهری))

زندگی

جذبهٔ دستی است

که می چیند...

((سهراب سپهرى))

به شكلِ خلوتِ خود بود...

و عاشقانه‌ترين انحنای وقتِ خودش را،

برای آينه تفسير كرد...

نه... هيچ چيز...

مرا از هجوم خالیِ اطراف،

نمی‌رهاند ...

((سهراب سپهری))

صبح خواهد شد

و

به این کاسه آب

آسمان

هجرت خواهد کرد...

((سهراب سپهری))

به نجوایی

صدایم کن

بدان

آغوش من

باز است...

((سهراب سپهری))