شعر های باران خورده ....

تو خواهی رفت، دیگر حرف چندانی نمی ماند

چه باید گفت با آن کس که می دانی نمی ماند؟

بمان و فرصت قدری تماشا را مگیر از ما

تو تا آبی بنوشانی به من، جانی نمی ماند

برایم قابل درک است اگر چشمت به راهم نیست

برای اهل دریا شوق بارانی نمی ماند

همین امروز داغی بر دلم بنشان که در پیری

برای غصه خوردن نیز دندانی نمی ماند

اگر دستم به ناحق رفته در زلف تو معذورم

برای دستهای تنگ، ایمانی نمی ماند

اگر اینگونه خلقی چنگ خواهد زد به دامانت

به ما وقتی بیفتد دور، دامانی نمی ماند

بخوان از چشم های لال من، امروز شعرم را

که فردا از منِ دیوانه، دیوانی نمی ماند

((حسین زحمتکش))

در شب هایم

نام تو ورد زبان خیال من است

بیدار می مانم

تا این ثانیه های سرد

در لحظه های رویای تو توقف کنند:

من رو به رویت بایستم

و تو به من خیره شوی

و من دل و دینم از دست بدهم

و لبخندی از شرم بزنم....

آه می کشم...

سیرسیرک ها هم نام تورا برایم می خوانند

و شب و خیالت ادامه دارد...

((مازیار مجد))

من رويا دارم

روياي من بوسه اي ست

وقت خواب

و چشماني که وقت بيداري نگاهم کند

روياي من کوچک نيست

به اندازه تمام هستي بزرگ است

يک بوسه و يک چشم

چيز کمي نيست

((مجدي معروف شاعر فلسطینی))

مترجم : بابک شاکر

چشمانت،

میدان مین خطرناکی است

که همیشه دست و پایم را

در برابرش

گم میکنم....

((مازیار مجد))

زمـانه به زخـم نبودت نمـک می زند

دل کوچـه ها در هوای تو لـک می زند

بـبار ابـر مـن! ورنه باران بيم و اميد

لـب تشنـه ی خـاک مـن را تــرک می زند

مـنِ ساده سمت شما را بلـد نيستم

خـيابانِ دنيـا به آدم کلـک می زند

بيـا خـاطر ريز مـن را ببر با خودت

وگـرنه زمين خـاک من را الـک مـی زند

پس ازتو زمانه به کام زبان بازهاست

غـزل، کــنج تاريخها نی لبـک مـی زند

دلِ تنــگِ من در هــوای شما پـر پـرست

خــودش را بــرای شهــادت مـحک ميزند

((رضا کرمی))

مثل یک جریان موسیقی

مثل یک باران پاییزی

ناگهانی بودنت عشق است!

((سید علی میر افضلی))

با دست هایی که در بند ماندن اند،

و چشم هایی که محو سفر،

به من حق بده،

تا سردرگم یک انتظار،

سکوت کنم.

((مازیار مجد))