شعر های باران خورده ....

من یک زنم از وادی سبز شمالی

نقش تو را رج میزنم بر روی قالی

گل‌های روی دامنم پژمرده هستند

وقتی که برگردی شود احوالم عالی

با خاطراتت زنده ام حالا که رفتی

من ماندم و یاد تو و آشفته حالی

مثل پرستوی مهاجر کوچ کردی

تنهای تنها مانده ام در این حوالی

با لهجه ی باران صدایم کن که با تو

روییده ام در کشتزار سبز شالی

مینوشم از دست تو صدها جرعه احساس

همراه با یک استکان چای ذغالی

هر شب به یاد خاطرات رفته بر باد

سیبی به دستت میدهم با خوش خیالی

((فرشته گلدوست))

👇👇👇 

به حَد‌ّی عاشقت هستم ،در این رویای خاموشم

که در آرامشی مُبهم، نخواهی شد فــــــراموشم

تویی فرمانروای عاشقٍ یک قلب دیوانه

برای فتحٍ آغوشت، لباس رَزم می پوشم

چنان در جانٍ من هستی که از غم ها گریزانم

قفس شد آخرین سهمٍ تو از این هُـــرم آغوشم

غَریقٍ چشم مستم تا نفس در سینه جان دارد

به امواجٍ تلاطم وار تو، بی وقفه مَـــــدهوشم

برای عاشقی های خود عشقی مُعتبــــــــر داری

ببین هر لحظه از تعلیقٍ این اندوه مخدوشم.

((فرشته گلدوست))

👇👇👇 

ماننـــد کُوهــی در دلم آتشفشان دارم

فَــواره ای در سینه از آه و فغان دارم

وقتی که رفتی با رقیبم ، من خودم دیدم

کــُــشتی مرا نامهربان هرچند جــــان دارم

از تـــو برایـم مُشتی از ابهام جــــــا مانده

دیگر به کـُـــل این جهان ظن و گمــان دارم

لــب وا مکن در آخریــــن دیدار ناممکن

در خود به قــدر سالها زخــم زبـــــان دارم

گفتی مسیر عشق ما خط موازی بود

فرصت بده تا بشنوی ، قدری زمـــان دارم

دیگـــر برایم رفتنت فعلی مسلّم شد

بعد از تو دردی در دل خود جــــــاودان دارم.

((فرشته گلدوست))

👇👇👇 

بی قرارت میشوم امّا مدارا میکنم

با خیالت در دلم امروز و فردا میکنم

چشمهای تو مرا سمت تباهی میکشد

خویشتن را در میان ِخلق رسوا میکنم

چون پلنگی پنجه در افکار دنیا میزَنم

می نشینم ماه را شبها تماشا می کنم

بی تو میگردم همانند زلیخا شهر را

چون نمیجویم تورا در خویش پیدا میکنم

گر بفهمم علّت دلدادگی هایت چه بود؟!

عشق را زیباترین تن‌پوش دنیا می کنم...

((فرشته گلدوست))

👇👇👇