شعر های باران خورده ....

چراغها خاموش

و روی کیک تولد

یک آی با کلاه،

که عنقریب به فوت بی رمقی

الف خواهد شد

شوهر در کشوی آشپزخانه

دارد دنبال کارد می گردد

زن نیمه عریان و پا برهنه نیست

اما کیک به دست به طرز غریبی

مثل سالومه قدم بر می دارد

و چهره اش در نور کهربایی شمع

به ماسکی عتیقه می ماند

عجیب شبیه خودش.

زوج جوان و بی شک خوشبختی

دور میشود آرام

از دود سیگار مرده شوری من

صاحبخانه ی میهمان نواز

به سیگار می گوید میخ تابوت

پس با یک حساب سرانگشتی

تابوت من باید چیزی باشد

شبیه تختخواب تا شده ی مرتاض ها

عجالتن اما

باید برای این دوربین لبخند بزنم.

((‏عباس صفاری‬))

----------------------------------------------
از مجموعه‌ی کبریت خیس - انتشارات مروارید

با تو این روزها

آنقدر بی تعارف شده ام

که می توانم صادقانه بگویم

حضور از جان گذشته ات در خیابان

پاک ، غافلگیرم کرده است .

دیگر وقتش رسیده بود

که تکلیفت را

با این کارد به استخوان رسیده

یکسره می کردی ...

مرگ یکبار شیون یک بار !

و تو محشر کردی .

وقتی سازهای مخالف را مذبوحانه

روی اعصاب تو کوک می کردند

چه زرنگ و دور اندیش

از کوره در نرفتی

و سکوت سر به فلک کشیده ات را

سنگر کردی .

مبارکت باد این سنگر استوار

چه زیبا غافلگیر

و تکمیلم کرده ای

حضور با شکوهت

در این لحظه های همیشه ام

مبارکم باد ...

((عباس صفاری))

ساعاتی پس از صبحانه

در این صبح سراسر تعطیل

چه فرق می‌کند تن

به آن ساتن لغزان و خنک بسپاری

یا به تکه‌ای از آفتاب پاییزی که دارد

در به در و پنجره به پنجره

دنبالت می‌گردد

از طرز نگاهم باید حدس می‌زدی

که من ظاهرن فراموش‌کار و سر به هوا

خطوط کشیده‌ی اندامت را دقیق

تا مرز نامرئی‌شدن هرچه پیراهن

از بَر کرده‌ام

اگر می‌دانستی جایت

سر میز صبحانه چقدر خالی است

و قهوه منهای شیرین‌زبانیِ تو

چقدر تلخ،

من و این آفتاب بی‌پروا را

آن‌قدر چشم‌انتظار نمی‌گذاشتی

قهوه‌ات دارد سرد می‌شود

و طاقت آفتاب نشسته بر صندلی‌ات طاق

مگر چقدر طول می‌کشد

انتخاب پیراهنی که ساعتی دیگر

باید از تن درآوری؟

((عباس صفاری))

دنیا کوچکتر از آن است

که گم شده‌ای را در آن یافته باشی

هیچ کس اینجا گم نمی‌شود

آدم ها به همان خونسردی که آمده‌اند

چمدانشان را می‌بندند

و ناپدید می‌شوند

یکی در مه

یکی در غبار

یکی در باران

یکی در باد

و بی رحم ترینشان در برف

آنچه به جا می‌ماند

رد پائی است

و خاطره‌ای که هر از گاه پس می‌زند

مثل نسیم سحر

پرده‌های اتاقت را

((عباس صفاری))

دلخوشیم که در نیمه ی تاریک دنیا

کسی ما را گم کرده است

و دارد در به در

دنبالمان می گردد

کسی که زنگ در را

همیشه بعد از هجرت ما

به صدا در خواهد آورد

((عباس صفاری))

هربار که آمده ای

آخرین بار بوده است

و هربار که رفته ای اولین بار

فردا تو را

برای اولین بار خواهم دید

همانطور که دیروز

برای آخرین بار دیدمت

شاید امروز نیز صدایت

که بارش شیرین توت

بر پرده کتای است

دهانم را آب بیندازد

ماه نیستی

تا در قاب نقره ای ات

هر بار که نو می شوی

حکایتی کهن باشد

افتاده به جان من

آغوش شعله وری هستی

که در چشم بر هم زدنی

کن فیکون می کنی مرا

و هر بار که رفتنم را

از پاگرد پلکان

تماشا می کنی

مانند قزل آلای نگون بختی

که یک عقاب تیز چنگ

از رودخانه قاپیده باشد

گیجم و نمیدانم

چه بر سرم آمده است

((عباس صفاری))