شعر های باران خورده ....

اگر تمام شب رؤیا دیده‌ام،

اگر زیر ستاره‌ها کنارم نخوابیدى،

پس چرا پیراهن‌ات خیس است

و تار بلندى از مویت

مثل راه شیرى

به بالشم چسبیده است؟

((مانا آقایی))

👇👇👇

آی نیلوفر پیچ

که آرام آرام بالا می روی

تا پنجره ی اتاقم،

تو در زندگی پیشین

عاشق نبوده ای؟

((مانا آقایی))

👇👇👇

تنت اطلسِ نرمِ جغرافیاست

همه فتحش می‌کنند

من قارّه به قارّه کشفش کردم.

((مانا آقایی))

👇👇👇 

چه به دریا نزدیک بودم

آن شب که نمکِ دهانت

زیر زبانم می‌ لغزید

صخره‌ ها دندان‌ هایشان را

با چاقوی باد تیز می‌ کردند

و من مزه‌ ی شور مرد را با حرص فرو می‌ بردم

تا تشنه‌ تر شوم

به‌ گمانم توفان گوش‌های تو را از بیخ بریده بود

زیرا بی‌ صدا روی امواج سفر می‌ کردی

مرا نمی‌ شنیدی

که خونم را می‌ تکاندم روی ماسه‌ ها

اکنون ردّم را بگیر و بیا

در دامنم صدفی شکسته بینداز

من هنوز همان زنی هستم

که می‌ خواست برایت

اقیانوسی از مروارید به‌ دنیا بیاورد

پارو بزن

و رختخوابت را نزدیک‌ تر بیاور

در این تاریکیِ بی فانوس.

((مانا آقایی))

زمستان معشوق من است

مردی که حافظه ای سفید دارد

وَ گردنِ بلندش را

با غرور بالا می گیرد

زیر برف ها به قویِ زیبایی می ماند

که روی دریاچه ی یخ زده ای می رقصد

در آغوشش می کشم

آب می شود

کم کم

کم کم آب می شود

وَ می ریزد

انگار هیچوقت نبوده

مردِ مهاجری که قرار بود گرمم کند.

((مانا آقایی))

من نه عاشقى دارم

که از آن سوى آب ها

به دیدنم بیاید

نه شاهزاده اى هستم

نه دل به امواج مى بندم

نه به قلعه هاى ماسه اى ساحل

من شاعرى بى دست و پایم

در اقیانوس کلمات

غواص ساده لوحى

ساکن کتابخانه اى تاریک

زنى در جستجوى معنا.

((مانا آقایی))