شعر های باران خورده ....

براى برگشتن

نیازی به وجود داشتن نیست،

تو

با وجود نبودنت

هر روز

به شعرهای من

بر می گردی...

((كامران رسول زاده))

👇👇👇

باران که می زند تو نه ھستی نه نیستی

انگار می شناسمت اما تو کیستی ؟...

آیا تو آن شبانه ی تلخی که سالھاست

ھمبغض من سیاھی شب را گریستی؟

یا نه فقط شبحى دور و ساکتی....

روح مترسکی که نبودی، نزیستی..

پس من چرا ھمیشه نفس می کشم تو را

پس تو چرا نمی روی از خاطرم چرا

پس من چرا نمرده ام از دوریت چرا...؟

ھرشب که من به یاد تو ھستم تو نیستی

ای روح عاشقانه ى شعرم، تو کیستی ؟...

آیا تو آن شبانه ی تلخی که سالھاست

ھمبغض من سیاھی شب را گریستی؟

یا نه فقط شبحی دور و ساکتی....

روح مترسکی که نبودی، نزیستی..

پس من چرا ھمیشه نفس می کشم تو را

پس تو چرا نمی روی از خاطرم چرا

پس من چرا نمرده ام از دوریت چرا...؟

((كامران رسول زاده))

پَرم به پرت بگیرد ای کاش

که تو در من

این همه پرنده ای...

((كامران رسول زاده ))

توی تک بازیِ مُردن، یه قدم مونده به بردن

باختم فقط به جرمِ از خودی ها تیر خوردن

از گلوله گله ای نیست، بذار دخلمُ بیارن

آدمای این قبیله، مرده ها رو دوست دارن

((كامران رسول زاده))

تو از کوچ مرغای دریا رسیدی

تنم شد حریمت ولی تو ندیدی

خیالت که ساحل فقط ریگ و ماسه‌ست

به من تکیه کردی، چشامُ ندیدی

تو جا موندی از کوچ توو آغوش گرمم

برات لونه ساختم با شن‌های نرمم

نذاشتم بفهمی که غربت چه تلخه

به دریا زدم تا غمامُ نفهمم

چه آسون بریدی، چه آسون ندیدی

ازین ساحل دور، چه آسون پریدی

حالا یادگارم ازت جای پاته

نگاهم همیشه به یاد نگاته

حالا روزگارم پر از موج و کوچِ

دل صاف دریا پُر از خنده‌هاته

چه آسون بریدی، چه آسون ندیدی

ازین ساحل دور، چه آسون پریدی

((كامران رسول زاده))

مردْ بودنم

زنى ست كه نيست

فرزندى كه نخواهد بود

و خانه اى

كه هيچ كس در آن زندگى نمى كند

من

پدر هيچ خانواده اى نيستم...

((كامران رسول زاده))

منطق پاييز

مثل بی‌ منطقی زنی‌ ست

كه وقتی دارد از زندگی مردی می‌رود

موهايش را رنگ می‌كند!

((كامران رسول زاده))

مثل خيره ماندن به هيچ

‏‎وقت نوشيدنِ چاى صبح

‏‎مثل بوى لباس اتو خورده

‏‎مثل سكوت خانه

‏‎قبل از بيرون زدن...

‏‎"تو" ى بى انصاف

‏‎روتينِ اين زندگى شده اى...

((كامران رسول زاده))

مثل يك موميايى عاشق

روحم

ساكن مقبره اى ست

كه تمام راهبه هاش

آبستن تواَند...

((كامران رسول زاده))

ما رو نفهميدن به جُرم اين كه فهميديم

ما رو نمى ديدن به جُرم اين كه مى ديديم

راهى كه مى گفتن فقط راه نرفتن بود

ما بين راه از آرزوهاشون بُريديم

نسل پدرهامون به ما تعليم غم داد

حتى به مادرهاى ما آغوش كم داد

نسل پدرهامون فقط سهراب كُش بود

رستم نشد، ما رو به باد تيغِ هم داد

تقديرمون اين شد كه بى تقدير باشيم

وقتى به جايى مى رسيم هم دير باشيم

تقديرمون اين شد كه دستامون قلم شه

وقت جوونى شاعراى پير باشيم

((كامران رسول زاده))

به زندگى پس از مرگ اعتقاد دارم

از وقتى رفته اى

هر روز

مى ميرم و زنده مى شوم...

((كامران رسول زاده))

تو مثل حساسيت فصلى

بين گردافشانى شعرهام

شبيه واژه ى ناگهان

در ذهنم پخش ميشوى

تو حساس ترين فصل عمر منى

((كامران رسول زاده))

تو عطر كدام خوشبو ترين گل جهاني؟

كه هرجا مي نويسمت

شكوفه مي دهي

((كامران رسول زاده))