شعر های باران خورده ....

در من

صدایی هست ...

که شبیه شلیک گلوله ای ،

هرشب

مغزم را خالی می کند !

تو ...

هرشب

روی در و دیوار اتاق ...

پخش می شوی ...

((کامران رسول زاده))

باید به واژه ی آغوش فکر کنم

کسی شبیه تو دارد

به شعرهای من نزدیک می شود...

((كامران رسول زاده))

https://telegram.me/sherebarankhorde

از من خبر بگير!

كارى ندارد

كافي ست صبح ها

دلت برايم تنگ شود

و بى اختيار

به نقطه اى خيره شوى

و به اين فكر كنى

كه چقدر بى خبرى از من...

((كامران رسول زاده))

به شاخ و برگم اعتماد نکن

تکیه بر هیچ می زنی

من درخت خوش باوری که به بهار دل بسته بودم

اما

به موریانه ها باختم...

((كامران رسول زاده))

https://telegram.me/sherebarankhorde

شب بویی آغوشت بوی گُل و شب می ده

کی سرخی لب هاتُ از گونه ی من چیده؟ 

کی مثل من از دوری ت به درد تو پیچیده؟

کی مثل خودم هر شب آغوشتُ فهمیده؟

((كامران رسول زاده))

https://telegram.me/sherebarankhorde

دارم به اجزای تشکیل دهنده ام

تجزیه می شوم،

آب،

باد،

خاک،

و این آتش

که تو به جانم انداخته ای....

((کامران رسول زاده))

سرت را بدزد

اینجا

در تیررس مستقیم است،

می ترسم نگاه کسی

کاری تر از بخت من باشد...

((کامران رسول زاده))

خسته می‌شوم ازین نوشتن..

میان تمام نوشته‌هام

کسی هست

که تو را از من می‌گیرد...

کسی که لایق تو نیست

و تو هر بار نمی‌بینی انگار

که مرا

از دست داده‌ای...

((کامران رسول زاده))

پيش بيا!

اين روزها

بيشتر از هميشه

به اين پيشآمد

نياز دارم... .

((کامران رسول زاده))

برای هر عملی در جهان

عکس العملی هست،

به اندازه ی خودش، در جهت مخالف،

تعادل جهانم به هم ریخته

از وقتی تو را

در جهت مخالف آغوشم

به اندازه ی خودم

کم دارم ...

((کامران رسول زاده))

گونه های مختلفی از من

هر روز عاشقت می شوند...

بی تو اما هر شب

منقرض می شوم ...

((کامران رسول زاده))

چطور دلت آمد؟...

...

من حتی

دلم نمی آید

ادامه ی این شعر را بنویسم...

((کامران رسول زاده))

بانوی لحظه ی تحویل سال هام

بانوی از تو مُحوّل همه ى حال هام

بانوی مه گرفته

بانوی ماه

بانوی در شبِ تنهایی ام پناه

بانوی با تو شبم روز می شود

بانوی ترس های کودکی ام با تو می رود

بانوی کودکی ام عاشق تو بود

بانوی چارشنبه های پُر از انفجار و دود

بانوی من همیشه تو را خواب دیده ام

بانوی مثل تو هرگز ندیده ام

بانوی شعرهای من از تو شکوفه داد

بانوی بوی تو اُفتاده دست باد

بانو

بهار من تویی

((کامران رسول زاده))

یا من مغلوب‌ ترین فاتح جهانم

یا مرزهای تن تو دست‌ نیافتنی‌ ست

دارم عقب‌ نشینی می‌ کنم

این یعنی

عاشقت شده‌ ام

یعنی

از اینجای شعر

دستور

دستور زبانِ توست.

((کامران رسول زاده))

تو شبیه دیگران نیستی

دیگران حرف می زنند،

راه می روند،

نفس می کشند.

تو نه حرف می زنی

نه راه می روی

و نه

می گذاری نفس بکشم.

((کامران رسول زاده))

کسی برایم قهوه بریزد

کسی که فال مرا می داند

کسی که حال مرا می فهمد

و قصه بگوید برایم

هزار و یک بار

تا از سرم بپرد این خواب

که هزار سال است نمی گذارد

تو را برای یک بار هم که شده ببینم

((کامران رسول زاده))

به حرف‌های مردم کاری ناشته باش...

به زیباییت ادامه بده

میان خیال‌های شبانه‌ام...

((کامران رسول زاده))

جهان چیزی شبیه موهای توست،

سیاه و سرکش و پیچیده

خیال کن چه بی‌بختم من!

که به نسیمی حتی

جهانم آشوب می‌شود...

((کامران رسول زاده))

پشت این عکس

نمی تواند دیوار باشد

من پشت این عکس

با تو قدم زده ام.

((کامران رسول زاده))

جهان

از چشم‌های تو شروع می‌شود

و جایی در امتداد آشفتگی موهات

به باد می‌رود...

((کامران رسول زاده))

من با باد از سرزمین تو رفته‌ام،

اینجا که موهای تونیست

می پیچم به خودم...

((کامران رسول زاده))

تو عطر کدام خوشبو‌ترین گل جهانی؟

که هر کجا که می نویسمت

شکوفه می‌دهی؟

((کامران رسول زاده))

این عادلانه نیست،

گاهی در شعرهام مجبورم

زیبایی ِ تو را

در آغوش بیگانه ای تصور کنم،

افسوس که تو همچنان زیبایی،

حتی وقتی

سهم من نیستی ...

((کامران رسول زاده))

من در جریان زندگی نیستم،

تو در جریان باش !

که دارم با نسیم

جغرافیای صورتت را لمس میکنم،

کاش بودی …

((کامران رسول زاده))

کلاغ،

پـــــر...

گنجشک،

پــــر ....

این روزگار درختی است

که دل به پرنده بسته بود...

((کامران رسول زاده))

این آرایش جدیدت در شعرهام

همه چیز را به هم ریخته!

لااقل موهایت را ببند

که شعرهام به باد نرود...

((کامران رسول زاده))

به ساعت من

تو

تمام قرارها را نیامده ‏ای،

کدام نصف‏ النهار را از قلم انداخته‏ ام...

قرار روزهای بی قراری‌ام!

کجای آسمان ببینمت؟

من از جست و جوی زمین خسته‏ ام...

((کامران رسول زاده))

دنیا هر روز در کیف جیبی کوچکم جا می‌شود

چند اسکناس کهنه،

یک بلیط سوخته‌ی مترو

- که شاید این‌بار کار کند

و مرا به قرارمان برساند –

یک نخ سیگار له شده،

و این جای خالی عکس تو

که هر روز زیباتر می شوی...

((کامران رسول زاده))