شعر های باران خورده ....

چه می فهمد

شب

از نگاه زنی پشت پنجره های خیس

وقتی موهایش را

به دُبِّ اکبر می بافد

تا رد انگشتان روزگار

بر ماه بی خیالی

آسمان ستاره شود

باید از خواب گنجشکها

رویای پرواز را بردارم

دار

نمی خواهد

سری که صبح را شعله می زند

میان شعرهای روز

در بستری که پیداست

نفوذِ زور

برای پرنده شدن

آتش بزن خیمه های رکود را

🌈🦋((نفس موسوی))🌈🦋

در روزنامه می‌خواندم

پنج نفر در جنگلی گم شده‌اند،

قصه‌ی انگشت‌های من

و موهای شماست...

((پوریا نبی پور))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

به موهای تو گفتم مو به مو راز دل خود را

همان وقتی که تر میکرد چشمم ساحل خود را

تمام آسمان را چیدم و بر هم زدم هر بار

نشد کامل کنم بی روی ماهت پازل خود را

گرفته برف تُنگ خانه ام را تَنگ در آغوش

به یاد بازوانت گرم کردم منزل خود را

به دور تو بگردم یا نگردم .. که نمی‌مانی

ولی تکرار خواهم کرد دور باطل خود را

تو را در خود نگه میداشت قلب من نمیدانست

فراهم می نماید ..سرپناه قاتل خود را

منم بی تو شبیه مو پریشان دختری تنها

که گم کرده ست ما بین شلوغی ها تل خود را

همیشه آخر شعرم نوشتم دوستت دارم

به تو تقدیم کردم دفتر ناقابل خود را .

((سمانه خلف زاده))

یک گیره گرفتم که به موهات ببندی

اینگونه دخیل حرم زلف تو هستم ...

((محمدمهدی درویش زاده))

غیرتی میشوم آن روز که مو های تو را

خارج از دامنه یِ روسری ات ، میبینم

((سعید شیروانی))

باریک تر از موی سرت

گردنِ ما بود!

آن روز که موهای تو

در باد رها بود...

((سعید شیروانی))

خدا را حلقه ی کعبه ست اين يا حلقه ی مويت

چه دور افتاده ام از حجراسماعيل پهلويت

تمام عاشقان بر گرد گيسوی تو ميگردند

بخوان امسال ما را هم به بيت الله گيسويت

شبی از خط نسخ روی ماهت پرده را بردار

شکسته قلبها را خط نستعليق ابرويت

نه تنها چشمهايت سوره ی الشمس ميخوانند

به الميزان قسم تفسير يوسف ميکند رويت

تعالی الله خود لبيک اللهم لبيکی

چه لبيکی که در هفت آسمان پيچيده هوهويت

((علیرضا قزوه))