شعر های باران خورده ....

غم نامِ دیگر باد است

رود را خشمگین می‌کند

در کوهستان دورِ گیاهی می‌چرخد

ناگهان از جایش برمی‌خیزد و می‌رود

((بیتا علی اکبری))

👇👇👇 

فکر کن 

نامه را باز کنی 

ببینی بیست و شش روز پیش کسی عاشقت بوده 

آن را در بطری خالی شراب گذاشته 

در ساحلی که اینجا نیست 

دست از رویا بردار

همه شما دیوانه اید

((بیتا علی اکبری))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

مردها زیتون می چیدند

دخترم گوشه ی لباس آبی اش را 

به دندان گرفته بود

خورشید در حیاط خلوت

در لب های خیس لیمو بود

نگران بودم

نگران پوست زمخت دستم

نگران خواب هایی که از زنان ترکمن می بینم

در رودبار

باران بند نمی آمد

و تنهایی را نمی توانستم

از میان انگشت هایش بیرون بکشم

((بیتا علی اکبری))

تنهایی را دوست دارم

نه به اندازه پدرم

وقتی که سنگ ها را فرز می کرد

((بیتا علی کبری))

https://telegram.me/sherebarankhorde

مشتم برای زندگی باز است

می داند چطور گریه ام را در آورد

وقتی خانه ی پروانه ها را گم کرده باشم

شب کلید اتاق را خاموش می کند

آسمان زردش در نیمه ی پنهان پنجره

در چراغ های سیاه پیدا می شود

اگر آنجا خانه بود 

چرا صورتم را

به شیشه چسباندم

و مرگ صدایش را در گوشم انداخت 

اگر آنجا خانه بود

چه کسی در چارچوب در نگاهم می کرد

((بیتا علی اکبری))

هی تو 

مرا قضاوت نکن 

من زن ها را 

در آشپزخانه دیده ام 

اینجا چیزی برای شنیدن نیست 

آخ زندگی 

تو با آدم هایت چه می‌کنی 

که حبس اند در گلو هاشان 

چون دستی 

از میان نور بیرون می آیند 

می نشینند 

بلند می شوند 

جای خود را در خانه عوض می کنند 

شیر آب را ببند

((بیتا علی اکبری))

بر چارچوب در تکیه می کنم 

آغوش ها را می شمارم 

انگشتی نمانده تا رسیدن 

من جهانی غمگینم 

زنی بیوه 

میان یک زندگی دیگر

((بیتا علی اکبری))

باید 

باید پاییز بیاید

باید

باید چیزی از دهان بیفتد

چیزی به دندانت گیر کند 

بزنی زیر گریه

زیر تمام نامه هایی که نوشتی

((بیتا علی اکبری))

https://telegram.me/sherebarankhorde