شعر های باران خورده ....

دلبرا ، در دل سخت تو وفا نیست چرا

کافران را دل نرم است و تو را نیست چرا

بر درت سگ ، وطنی دارد و مــا را نه ، که چه

به سگانت نظری هست و به مانیست چرا

هر که قتلی بکند کشته بهایی بدهد

تو مرا کشتی و امید بها نیست چرا

خون مـــن ریزی و چشم تو روا می‌دارد

بوسه‌ای خواهم و گویی که روا نیست چرا

شهریان را به غریبان نظری باشد و من

دیدم این قاعده در شهر شمـا نیست ، چرا

من و زلف تو قرینیم به سرگردانی

من ز تو دورم و او از تو جدا نیست چرا

دیگران را همه نزدیک تو را هست و قبول

اوحدی را ز میان راه وفا نیست چرا

((اوحدی مراغه ای))

پیش‌آر، ساقی ، آن می چون زنگ را

تا ما براندازیم نام و ننگ را

امشب زرنگ می برافروز آتشی

تا رنگ پوش ما بسوزد رنگ را

بی‌روی او چون عود می‌سوزد تنم

مطرب ، تو نیز آخر بساز آن چنگ را

با فقیه از عقل می‌گوید سخن

عقلی نبودست این فقیه دنگ را

بی‌او نباشد دور اگر گریان شوم

دوری بگریاند کلوخ و سنگ را

ای همرهان ، پیش دهان تنگ او

یاد آورید این عاشق دلتنگ را

وی ساربان ، طاقت نداری پای ما

سرباز کش یک لحظه پیش آهنگ را

ناچار باشد هر فراقی را اثر

وانگه فراق یار شوخ شنگ را

ای آنکه کردی رخ به جنگ اوحدی

او صلح می‌جوید ، رها کن جنگ را

((اوحدی مراغه ای))

پير رياضت ما عشق تو بود ، يارا

گر تو شکيب داري ، طاقت نماند ما را

پنهان اگر چه داري چون من هزار مونس

من جز تو کس ندارم پنهان و آشکارا

روزي حکايت ما ناگه به گفتن آيد

پوشيده چند داريم اين درد بي‌دوا را ؟

تا کي خلي درين دل پيوسته خار هجران ؟

مردم ز جورت ، آخر مردم ، نه سنگ خارا

آخر مرا ببيني در پاي خويش مرده

کاول نديده بودم پايان اين بلا را

باد صبا ندارد پيش تو راه ، ورنه

با نالهاي خونين بفرستمي صبا را

چون اوحدي بنالد ، گويي که : صبر می کن

مشتاقی و صبوری از حد گذشت یارا

((اوحدی مراغه ای))

زخمی که بر دل آید ، مرهم نباشد او را

خامی که دل ندارد این غم نباشد او را

گفتی که : دل بدوده ، من جان همی فرستم

زیرا که با چنان رخ دل کم نباشد او را

عیسی مریم از تو گر باز گردد این دم

این مرده زنده کردن دردم نباشد او را

گویند : ازو طلب دار آیین مهربانی

نه نه ، طلب ندارم ، دانم نباشد او را

از پیش هیچ خوبی هرگز وفا نجستم

زیرا وفا و خوبی باهم نباشد او را

از چشم من خجل شد ابر بهار صد پی

او گر چه بربگرید ، این نم نباشد او را

این گریه کاوحدی کرد از درد دوری او

گر بعد ازین بمیرد ماتم نباشد او را

((اوحدی مراغه ای))