شعر های باران خورده ....

فأين ألمفر وعيناك من أمامي

و الذاكره من ورائي...

---------------------------------------------------

چشمانت، پیش رویم است

و خاطرات، پشت سرم!

راه فرار کجاست؟

((غاده السمان))

من آغوشي براي تو نداشتم

تمام عشاق زندگي من

افسانه هاي كهن بودند

مي آمدند

مي جنگيدند

ومي مردند

تو هم به اين آغوش نمي رسي

زيرا نيامده مرده اي

اين واقعيت عشاق من است

((غاده السمان))

و سرانجام

دروازه‌های فضا را گشودم

به سوی سیاره آزادی،

سیاره صداقت

گریختم

اما مرا با غرورت زدی

اکنون من گل زرد غرور خویش را

میان گیسوانم نشانده‌ام

نور آن

مسیر پرواز مرا

به سوی ستون‌های هفتگانه بیهودگی

روشن می‌کند

این اعتراف غمگین و صادقانه من است

من عاشقانه تو را دوست داشته‌ام

و اگر لجبازی ذاتی من نبود

می‌شکستم ...

((غاده السمان))

-

👇👇👇

t.me/mohammadshirinzadeh

درتو صفاتی غیر قابل پیش بینی وجود دارد

مردی جدید برای هر روز

و من با تو هر روز عشق جدیدی دارم

مدام به تو خیانت

وآن را روی تو اجرا می کنم

همه چیز اسم تو شده است

صدای تو شده است

و حتی هنگامی که می خواهم

از تو

به بیابان های خواب فرار کنم

پیش می آید

که ساعدهایم نزدیک گوش هایم قرار گیرد

به تک تک های ساعتم گوش می دهم

که اسم تو را تکرار می کند

ثانیه به ثانیه

در عشق نیفتادم

به سوی او با گام های ثابت رفتم

با چشمانی باز تا دور دست

من در عشق ایستاده ام

نه افتاده در عشق

تورا می خواهم با تمام هوش و حواسم

(یا با آنچه باقی مانده بعد از آشنایی با تو)

تصمیم گرفتم دوستت داشته باشم

خواسته ای که خودم خواسته ام

نه خواسته ای که از روی شکست است

و این من هستم

که از وجود در بسته ی تو عبور می کنم

با تمام هوش یا دیوانگی ام

و از قبل می دانم

در کدام کهکشان آتش بر افکنم

و چه طوفانی از صندوق گناهان بیرون بیاورم

((شعر ازغاده السمان))

ترجمه ی محبوبه افشاری

-

👇👇👇

instagram.com/mohammad.shirinzadeh/

عشق تو مرا از بستر رخوتناکم

آزاد می کند

و از مرگ روزمره

و می گسلاند زنجیرهای نامریی را

که پیوند من است با

امروز، این ساعت و این شهر

که پیوند من است با

دیوارهای یکنواخت

با فریاد همسایگان پرگو

با فریاد روزنامه فروش با همان عنوان های مکرر

و با مگسان سمج تابستان

عشق تو مرا از جزئیات ابلهانه

آزاد می کند

تا آن گونه که هستم باشم

فرشته سپیده دم

که از گام زدن می پرهیزد

در آرزوی پرواز

عشق تو در من می رویاند

بال های شفاف فراوان

و پرواز می کنم

همچون پروانه افسانه ای

که تازه از پیله به درآمده باشد

عشق تو مرا از زندان لحظه

آزاد می کند

تا من و بی انتهایی

یگانه شویم

((غاده السمان))

ای یار

كه در گریبانت

دوكبوتر توآمان بی تابند

و قلب پاك تو

با لرزش خوش كبوتران

به تنظیم ایقاع و آهنگ جهان برخاسته است

لبانت به طعم خوش صداقت آغشته است

و گرمای مهربان دستت

مرد را مرد می كند

ومن

ایستاده ام

و به نیمه ی كهكشان می نگرم

كه درآنسویش

تو

عشق تقدیر می كنی

و من

كامل می شوم

ای زن زن !

-
((غاده السمان))

-

👇👇👇

instagram.com/mohammad.shirinzadeh/

به خاطر تو

زبان سکوت را آموختم

تا از توگلایه نکنم

و با تلخی نگویم ات

که تو

تنهایم گذاشتی ...

((غاده السمان))

ها أنا أنساك ...

أدمر هيكل الذكرى علي و عليك ..

وأترك جثة الذاكره مشلوحه

لصقور الزمن تنهشها وتأتي عليها ..

وأصنع من سواد عينيك

حبرا لسطوري المتوحشة

--------------------------------

حالا

این منم که تو را

از یاد می برم...

معبد یادبودها را

روی خودم و تو خراب می کنم..

و نعش خاطره را

برهنه وا می گذارم

تا عقاب های زمان بر آن فرود آمده

تکه تکه اش کنند

و از سیاهی چشمانت جوهری

برای سطرهای وحشی ام می سازم.

-
((غاده السمان))

برگردان محبوبه افشاری

-

👇👇👇

instagram.com/mohammad.shirinzadeh/

شب من

با نوشتن نامه های عاشقانه

برای تو

می گذرد؛

و سپس

روز من

با محو کردن هرکدام ،

سپری می شود؛

کلمه به کلمه!

و در این میان

قطب نمای زرین من

چشم های تو است ؛

که به سمت دریای جدایی

اشاره می کند!

-
((غاده السمان))

ترجمه از مرجان وفایی

-

👇👇👇

instagram.com/mohammad.shirinzadeh/

هزار سال است که دوست‌ات می‌دارم!

من، چونان تو،

از نخستین گزش، به عشق ایمان نمی‌آورم،

اما می‌دانم که ما پیش‌تر،

یک‌دیگر را دیدار کرده‌ایم،

به روزگاران، در میان افسانه‌ای راستین.

و ما دو چهره، یک‌دیگر را در آغوش فشردیم،

بر گستره‌ی آب‌های ابدی.

سایه‌ات، پیوسته، به سایه‌ی من می‌پیوندد

در گذر روزگاران

در میان آینه‌های ازلی و مرموز عشق

من هم‌واره از تو سرشارم،

در خلوت قرن‌های پیاپی…

آن‌جا مردی است کولی،

که چراغ‌دان‌های اشتیاق را می‌افروزد،

و با سازش می‌خواند:

اشعاری را

که بر اوراق بادها می‌نویسی،

برای من.

آن‌جا زنی است کولی،

که در بیشه‌های اعصار

گم شده است،

و ریزه‌های نان خاطرات آینده‌اش را با تو،

پی می‌گیرد،

تا گذرگاهِ کُمایِ روحی را

گم نکند.

((غاده السمان))

ترجمه از عبدالحسین فرزاد

در سرزمین من

خار نکار

شاید فردا پابرهنه

به دیدارم بیایی...

((غاده السمان))

-

👇👇👇

t.me/mohammadshirinzadeh

دستانت را اندکی به من امانت بده

میخواهم با آن ها،

گره از بافته‌های اندوهم بگشایم.

((غاده السمان))

-

👇👇👇

روییدی در قلب من

به سان گل‌ کوچکی

که کنار دیوار می‌ روید

همین‌ قدر ناخواسته عاشقت شدم

((غاده السمان))

می‌ دانم رفتنت حتمی است

همانگونه كه عشقت حتمی است

می‌دانم شب‌هايى خواهم داشت

كه در آن طولانى خواهم گريست

به اندازه‌ی خنده‌هاى اكنونم

و سعادت امروزم

همان اندوه آينده‌ام خواهد بود

اما رقص بر لبه‌‌ی پرتگاهت را

به خواب شبانه ترجيح می‌دهم

همچون یک موميايی

كه زمان را بى‌حركت در تابوتش مى‌خواباند.
 

((‏غادة السمان))

ترجمه‌: محبوبه افشارى 

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

در نظرم،

این شرابِ آبی‌رنگ

که از کاغذِ من سرازیر شده

خونِ الفبا است!

بگیر آن را

بنوشش...

که جوهر،

شرابِ متانت است!

((غادة السمان))

ترجمه: مرجان وفایی

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

آه

صدایت صدایت

سراسر حسرت‌ست

مثل هم‌آغوشی

معلق می‌دارد مرا

میان پریشانی و جنون

بر دیواره‌های قلعه‌ی شب

در حالی‌که

درد می‌کشم از عذاب زندگی

دلتنگ توام

در حالی‌که

درد می‌کشم از عذاب زندگی

بیشتر دوستت دارم

((غادة السمان))

نمیتوانم به تو بگویم:

"دوستت دارم"

اما میتوانم

وقتی به خواب رفته ‌ای

در سکوت

با لب‌ هایم روی پیشانی‌ ات

بنویسمش تا

انگشت های رویاهایت آن را

بردارند...

 
((غاده السمان))

چیزی مسخره

در رابطه‌ی ماست!

از من می‌خواهی

جامه‌ی کریستین دیور بر تن کنم

و خود را به عطر شاه زاده‌ی موناکو

عطرآگین سازم

و فرهنگ لغات بریتانیکا را

حفظ کنم

و به موسیقی یوهان برامز

گوش دهم

به شرط این‌که

همانند مادر بزرگم بیندیشم!!...

از من می‌خواهی

 که دانشمندی چون‌ مادام کوری باشم

و رقاصه‌ای دیوانه در شب سال نو چون مدونا

به این شرط که

حجابم را هم چون عمه‌ام حفظ کنم!

و زنی عارف باشم چون رابعه‌ی عدویه...؟!

اما فراموش کردی به من بگویی چگونه؟

((غاده السمان))

زنی رویِ این زمین نیست،

که زخمِ نخستین‌اش را

فراموش کند..!!! 

((غاده السمان))

ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﯼ

ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻣﺪﺍﺩ ﺑﯿﺎﻭﺭ، ﻣﺪﺍﺩ ﺳﯿﺎﻩ

ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻭﯼ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﻡ ﺧﻂ ﺑﮑﺸﻢ

ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﻧﯿﻔﺘﻢ

ﯾﮏ ﺿﺮﺑﺪﺭ ﻫﻢ ﺭﻭﯼ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻮﺱ ﻫﻢ ﻧﯿﻔﺘﻢ !

ﯾﮏ ﻣﺪﺍﺩ ﭘﺎﮎ ﮐﻦ ﺑﺪﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺤﻮ ﻟﺐ ﻫﺎ

ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﯼ ﺳﺮﺧﯿﺸﺎﻥ،

ﺳﯿﺎﻫﻢ ﮐﻨﺪ !

ﯾﮏ ﺑﯿﻠﭽﻪ، ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻏﺮﺍﯾﺰ ﺯﻧﺎﻧﻪ ﺭﺍ

ﺍﺯ ﺭﯾﺸﻪ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﻡ

ﺷﺨﻢ ﺑﺰﻧﻢ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺭﺍ ...

ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﻫﺎ ﺭﺍﺣﺖ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﮔﻮﯾﺎ !

ﯾﮏ ﺗﯿﻎ ﺑﺪﻩ، ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻪ ﺑﺘﺮﺍﺷﻢ،

ﺳﺮﻡ ﻫﻮﺍﯾﯽ ﺑﺨﻮﺭﺩ

ﻭ ﺑﯽ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺭﻭﺳﺮﯼ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺎﻧﺪﯾﺸﻢ !

ﻧﺦ ﻭ ﺳﻮﺯﻥ ﻫﻢ ﺑﺪﻩ، ﺑﺮﺍﯼ ﺯﺑﺎﻧﻢ

ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ... ﺑﺪﻭﺯﻣﺶ ﺑﻪ ﺳﻖ

... ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩﻡ ﺑﯽ ﺻﺪﺍﺗﺮ ﺍﺳﺖ !

ﻗﯿﭽﯽ ﯾﺎﺩﺕ ﻧﺮﻭﺩ،

ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺳﺎﻧﺴﻮﺭ ﮐﻨﻢ

ﭘﻮﺩﺭ ﺭﺧﺘﺸﻮﯾﯽ ﻫﻢ ﻻﺯﻡ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺴﺘﺸﻮﯼ ﻣﻐﺰﯼ !

ﻣﻐﺰﻡ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺷﺴﺘﻢ، ﭘﻬﻦ ﮐﻨﻢ ﺭﻭﯼ ﺑﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ

ﺑﺎﺩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮﺩ

ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﯽ ﻧﯿﻨﺪﺍﺧﺖ .

ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﮐﻪ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﯿﻦ ﺑﻮﺩ !

ﺻﺪﺍﺧﻔﻪ ﮐﻦ ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﮔﯿﺮ ﺁﻭﺭﺩﯼ ﺑﮕﯿﺮ !

ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ،ﺑﺮﭼﺴﺐ

ﻓﺎﺣﺸﻪ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪﻡ

ﺑﻐﻀﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻠﻮ ﺧﻔﻪ ﮐﻨﻢ !

ﯾﮏ ﮐﭙﯽ ﺍﺯ ﻫﻮﯾﺘﻢ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ

ﺑﺮﺍﯼ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺩﯾﻨﯽ

ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺍﺭﺷﺎﺩ،ﻓﺤﺶ ﻭ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺗﻘﺪﯾﻤﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ،

ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺑﯿﺎﻭﺭﻡ ﮐﻪ ﮐﯿﺴﺘﻢ !

ﺗﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ...

ﺍﮔﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﺩﯾﺪﯼ ﺣﻘﯽ ﻣﯽ ﻓﺮﻭﺧﺘﻨﺪﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﺨﺮ ...

ﺗﺎ ﺩﺭ ﻏﺬﺍ ﺑﺮﯾﺰﻡ

ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﺍﻧﺤﻘﻢ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻡ !

ﺳﺮ ﺁﺧﺮ ﺍﮔﺮ ﭘﻮﻟﯽ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﻣﺎﻧﺪ

ﺑﺮﺍﯾﻢ ﯾﮏ ﭘﻼﮐﺎﺭﺩ ﺑﺨﺮ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﺩﻧﺒﻨﺪ،

ﺑﯿﺎﻭﯾﺰﻡ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻧﻢ ...

ﻭ ﺭﻭﯾﺶ ﺑﺎ ﺣﺮﻭﻑ ﺩﺭﺷﺖ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ :

ﻣﻦ ﯾﮏ ﺍﻧﺴﺎﻧﻢ

ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﯾﮏ ﺍﻧﺴﺎﻧﻢ

ﻣﻦ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﯾﮏ ﺍﻧﺴﺎﻧﻢ

((غاده السمان))

هر روزصبح ازخاکسترم برمی‌خیزم

تا دوستت داشته باشم

دوستت داشته باشم

دوستت داشته باشم... 

((غاده السمان))

روئیدی در قلب من

به‌سان گل کوچکی

که کنار دیوار می‌روید؛

همین‌قدر ناخواسته،

عاشقت شدم... .

((غاده السمان))

هنگامی که

تو را به یاد می‌آورم

و از تو می‌نویسم

قلم در دستم

شاخه گلی سرخ می‌شود...

((غاده السمان))

اندوهم روبرویم نشست.

اندکی در من نگریست

سپس گریستن آغاز کرد

و من ساکت ماندم...

((غاده السمان))

به دوست داشتنت متهمم.

به این جرم افتخار می‌ کنم

و به فراموش نکردنت...!

و آرزویم این است

که مجازاتم حبسِ ابد

در گردشِ خونِ

تو باشد!

((غاده السمان))

برایم بنویس

زیرا همه ی گلهای سرخی

که به من هدیه کردی

در گلدان بلورین خود پژمرده اند

و تنها گلهای سرخ اشعارت،

که برایم سرودی

هنوز سر زنده اند

از همه ی گلهای جهان و همه ‌ی زمان ها

تنها بوی عطر،

در اشعار باقی می ماند...! 

((غاده السمان))

عشق

اسلحه‌ای است در دستان کسانی

که دوستشان داریم

به آن‌ها قدرت می‌دهد

که زخمی‌مان کنند

و تنهایمان بگذارند.

((غاده السمان ))

می‌ گفت همدیگر را خواهیم دید

در حالی‌ که هر دو یقین داشتیم

وداع آخر است

اما اصرار داشتیم

دردهایمان را به هم تعارف کنیم

گفتیم به امید دیدار

و من به امید دیدار را

در حالی زمزمه می‌ کردم

که یقین داشتم هرگز باز نخواهم گشت

((غادة السمان))

ترجمه : سپیده متولی