نامت همین که سبز شود بر زبان من
طعم تمشک تازه بگیرد دهان من
من برکه‌ای زلالم و لب‌های کوچکت
افتاده‌اند مثل دو ماهی به جان من
تا بگذرد در آینه سرو روان تو
گل می‌کند هر آینه طبع روان من
گیسو مگو.. که جاده‌ی ابریشم است این
آنک رسد شکن به شکن کاروان من
دامان توست بازدم باغ‌های چای
پیراهنت تنفس خرماپزان من
در سینه، جای دل، حجرالاسودی توراست
ای چشم‌هات آینه‌ی باستان من
هر یک به شکلی از تو مرا دور می‌کنند
نفرین به دوستان تو و دشمنان من
هر وعده، پشت پنجره..اندوه ناشتا
چون قرص ماه حل شده در استکان من
باید خروسخوان به تماشا سفر کنیم
آماده باش وقت سحر مادیان من
((علیرضا بدیع))
👇👇👇
برچسب ها: علیرضا بدیع , شعر لب , ششعر سحر , اشعار علیرضا بدیع
تاريخ : پنجشنبه ۱۸ آذر ۱۴۰۰ | 4:17 | نویسنده : محمد شیرین زاده |
.: Weblog Themes By Pichak :.
