شعر های باران خورده ....

تلخ است

ولی چاره چیست؟

به زخم هایت اگر فکر کنی،

بیشتر دهان باز می کند...

اگر فکر نکنی

یقینا مُرده ای!

-

((حمید جدیدی))

-

👇👇👇

instagram.com/mohammad.shirinzadeh/

"من" زخم است.

"دوستت دارم" پانسمان،

خونی که می‌چکد...

یعنی مرهم خوبی نبوده ای.

-

((حمید جدیدی))

-

👇👇👇

instagram.com/mohammad.shirinzadeh/

من اگر غم بودم

می‌مُردم تا نبینی‌ام

و اگر شادی

همواره به سوی تو می‌آمدم

((حمید جدیدی))

چگونه دوستت نداشته باشم

کدام سرباز،

وطن‌ پرست نبود...!

((حمید جدیدی))

https://t.me/mohammadshirinzadeh

تو را تنگ به آغوش گرفته‌ام،

و دستانم...

چرا دستانم سخاوت همیشگی را ندارند،

و برای رهایی تلاشی نمی‌کنند!؟

((حمید جدیدی))

قربانی منم،

قربانگاه منم،

خون... خون منم،

و هرچه را که مایحتاج مُردنی شکوهمند، برای توست...!

چرا نمیرم... نمیرم‌ برای تو

و در سهمی که مورها می‌بَرنند

ملکه‌هایی به زیبایی تو...

لاروهای زیباتری بزایند!؟

((حمید جدیدی))

محبوبم

به باز کردن دگمه‌ها قانع نباش!

پیراهن

سرپوشی ست برای جای زخم،

پوستم را کنار بزن

چیزهای زیادی پنهان است!

دنده ها

چون ردیفی از قفسه ها

مملو از کتاب های عاشقانه

که زیبایی زنی چون تو را نوشته اند

شش ها

چون دو بادکنک

انباشته از نفس های تو

که جا مانده اند از بوسه هات

و این قلب

که می تواند شمع باشد

شمعی خاموش!

پوستم را کنار بزن

و با آتشی که در دستانت پنهان داری

قلب تاریک و فسرده ام را

روشن کن.

((حمید جدیدی))

https://telegram.me/sherebarankhorde

+ یه قولی بهم بده!

- چه قولی؟

+ اگه مُردم، از تنها گلدونی که دارم مراقبت کنی!

از بس بهش نگاه کردم و "تو" رو توش تجسم کردم، شبیه "تو" شده!

قول بده از خودت خیلی مراقبت کنی!

((حمید جدیدی))

سفر که می رفتیم

چمدان را طوری پر می کرد

که جای خالی نمی دیدی!

خودش را توی قلبم، هم

همینطور ..

((حمید جدیدی))

در انزلی

زنی

که شکل ماه بود

با عکسی از خودش

منعکس در آب

به نیلوفران آبی مرداب

ایمان بیاوریم...

((حمید جدیدی))

آن دورها

چه چیز دارد

که هربار دلتنگ می شویم !

دوست داریم ...

نگاهش کنیم؟

((حمید جدیدی))

ارزشش را نداشت این دنیا

همه چیز

بیهوده بود

زودگذر

پوچ و بی سرانجام

دوست داشتنت اما

حسابش همیشه جداست

((حمید جدیدی))

آمده ام اینجا ...

و آن آقا داد میزند،

" چه طعمی باشد ..."

یعنی در اینجا هم قلیان هست با طعم تو ...

با طعم لبان تو ...

" آقا فقط چای بده لطفاً ...

نباتش زیاد باشد،

دوباره خاطرات سردم کرد ..."

((حمید جدیدی))

کمی

گردگیری کنیم ...

تو دستی

به صورت آسمان بکش

من دردهایت را

پاک می کنم

" آبــــی "

اتفاق قشنگی است ...

وقتی که پیراهن تو

و آسمان

دست به یکی می کنند

((حمید جدیدی))

کارمند اداره پُست

شَوَم

نامه ی معشوقه ات را

برسانم بدستانت

و تو آنقدر خوشحال

که از ذوق

پُستچی محله را

به آغوش بگیری

((حمید جدیدی))

چگونه

دوستت نداشته باشم؟!

کدام سرباز

"وطن پرست" نبود؟!

((حمید جدیدی))

به این حرف ها اعتنایی نکن

تنهایی چیز خوبی نیست

و بدتر از تنهایی، "زیبایی" ست...!

اتوبوسی که مسافرش را به مقصد می رساند زیباست،

مادری که عکس فرزندش را می بوسد زیباست

و زیباست پیراهن،

وقتی که زن ها به تن می کنند.

و کسی چه میداند

مسافران تنهایند

مادری که سالها منتظر است ... تنهاست،

و پیراهنِ گلدار،

تنهاییِ زیبایی ست که گاه زن ها می پوشند

بی آنکه دیده شوند.

به دریا فکر کن

به آبیِ بیکرانی که بارها کنارش قدم زدیم

بی آنکه حرف های کف آلودش

گوش هایمان را خراش دهد.

به قایقران هایی که قوت شان به موجی بند است

و جانشان هم گاهی،

مهاجران ولی درد بیشتری دارند

نفس ها توی سینه هاشان حبس است

و با شکم های سیراب از زندگی

روی دریاها شناورند

به زیبایی ات سوگند

و تنهایی من،

که فاصله ها برعکس اند

که سهم هر کداممان از چیزی که داریم

بیشتر می شود

بیشتر می شود اندوه

و اندوه چیزی نیست

جز همین "دوستت دارم" های من.

من کی اَم؟

که گاه فکر میکنم سربازم

و از گلوله هایی که دارد،

بی مصرف ترین شان ... بهترین است،

که گاه فکر میکنم درختم

صنوبری بزرگ و سبز

که دست هیچ جنگلبانی روی شاخه هایش نیست.

بیشتر اما کودکم

غمگین و رنجور

که دستان مادرش را پشت مغازه ی اسباب بازی فروشی گم کرده است،

گریه میکند

و ماشین کوکی پشت ویترین،

میفهمد،

میفهمد تنهاست

و اینطور چشم از او بر نمیدارد.

خواستم شعر باشد

خواستم زیبایی ات را روی سطر سطرش بپاشم

تا مسافران عاقبت به خیر شوند

سربازها عاقبت بخیر شوند

و " دوستت دارم " مثل کودکی شاد

میان واژه ها "لِی لِی" کند.

((حمید جدیدی))

"گلم"

که صدایت می کنم

شمعدانی

چه اخمی می کند!

مانده ام "جانم" را

چقدر آهسته بگویمت

که هم تو بشنوی

و هم آب از دل هیچ گنجشکی

تکان نخورد.

((حمید جدیدی))

اینکه شمعدانی را "جانم" صدا می زنم،

دست خودم نیست

همیشه فکر می کنم که گل‌ها را

تو به دنیا آوردی

به گل‌های مریم و نرگس و یاس

یا همین بنفشه و شب بو

نگاه کن

زیبایی شان به تو رفته

تنهایی شان به من.

((حمید جدیدی))

تو رویایی...؟!

یا "من"

که اینطور

دست نیافتنی هستی

که اینطور

گم شدم سالها

((حمید جدیدی))

من ...

دست از سرت برنمی‌ دارم

تا وقتی که آرام...

یزاریش

روی شانه ام.

((حمید جدیدی))

شعر و شاعری را بی خیال

این بار که به دنیا آمدم ...

گره ی روسری ات می شوم

من هی ...

و به هر بهانه ای

خودم را وا می کنم از سرت

و تو محکمتر از قبل ...

گره ام میزنی پیش خودت.

((حمید جدیدی))

دوستت دارم

چو بوی تازه ی نان، به وقت افطار

دوستت دارم

چو عطر تند پدربزرگ، به وقت نماز

دوستت دارم

چو یاس های ترمه ی بی بی

چو شب بو های باغچه ی حیاط

چو گلبرگ سرخ میان کتاب

دوستت دارم

و هر بار بجای گفتنش؛

بو می کشم

تمام عطرهای جهان را

که از تن ات

بارها جا گذاشته ای.

((حمید جدیدی))