ﯾﮏ ﭘﻠﮏ ﺳﺮﻣﻪ ﺭﯾﺨﺖ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺩﻝ ﮐﻨﺪ ﻣﺮﺍ
ﮔﯿﺴﻮ ﻗﺼﯿﺪﻩ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺧﺎﻗﺎﻧﯽ ﺍﻡ ﮐﻨﺪ
ﺩﺳﺘﻢ ﭼﻘﺪﺭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﮔﻠﻬﺎﯼ ﺩﺍﻣﻨﺖ ؟
ﺩﺳﺘﻢ ﭼﻘﺪﺭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺧﺮﺍﺳﺎﻧﯽ ﺍﻡ ﮐﻨﺪ ؟
ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺁﻧﮑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ !
ﮔﻠﺸﻬﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺍﻓﻐﺎﻧﯽ ﺍﻡ ﮐﻨﺪ
ﺩﺭ ﭼﺘﺮﻫﺎﯼ ﺑﺴﺘﻪ ﻫﻮﺍ ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﺍﺳﺖ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﭼﺘﺮ ﺑﺎﺯ ﺗﻮ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺍﻡ ﮐﻨﺪ
ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺩﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ
ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ﺩﮐﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺍﻡ ﮐﻨﺪ
ﺍﯾﻦ ﺍﺷﮏ ﻫﺎ ﺑﻪ ﮐﺸﻒ ﻧﻤﮏ ﺧﺘﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ
ﺍﯾﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﮐﻪ ﭼﺮﺍﻏﺎﻧﯽ ﺍﻡ ﮐﻨﺪ
((ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ ﺑﺮﻭﺳﺎﻥ))
برچسب ها: ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ ﺑﺮﻭﺳﺎﻥ , اشعار ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ ﺑﺮﻭﺳﺎﻥ , شعر ناب , شعر عاشقانه
تاريخ : سه شنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۵ | 4:5 | نویسنده : محمد شیرین زاده |
ﺑﮕﻮ ﭼﮑﺎﺭ ﮐﻨﻢ؟
ﻭﻗﺘﯽ ﺷﺎﺩﯼ
ﺑﻪ ﺩُﻡِ ﺑﺎﺩﺑﺎﺩﮐﯽ ﺑﻨﺪ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﻏﻢ ﭼﻮﻥ ﺳﻨﮕﯽ
ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺷﯿﺐِ ﯾﮏ ﺩﺭﻩ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﯽﮐﻨﺪ!...
((ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ ﺑﺮﻭﺳﺎﻥ))
برچسب ها: شعر کوتاه , شاعرانه ناب , اشعار ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ ﺑﺮﻭﺳﺎﻥ , ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ ﺑﺮﻭﺳﺎﻥ
تاريخ : شنبه ۱۸ مهر ۱۳۹۴ | 18:23 | نویسنده : محمد شیرین زاده |
.: Weblog Themes By Pichak :.
