دستت را به من بده
و از جای انگشتهایت
بر دستان من نترس
از جنگ داخلی لبها و سکوت
از جنگ جهانی زبانها
من به گندمزار تنت متعّهد می مانم
دستت را به من بده تا
در سلّول انزوای خویش نپوسیم.
حتّی اگر پلی که
با بازوانمان بسته ایم را
سیل اشکهایم خراب کند
حتّی اگر بازوانمان را
سیل ببرد
لب بر لبم بگذار تا
همه جنگهای دنیا به پایان برسد...
((مریم پناهشاهی))
برچسب ها: مریم پناهشاهی , اشعار مریم پناهشاهی , شعر عاشقانه , کلمات عشق
تاريخ : جمعه ۴ بهمن ۱۳۹۸ | 14:19 | نویسنده : محمد شیرین زاده |
.: Weblog Themes By Pichak :.
