آدم وقتی لبریز است از یاد کسی …
که هر روز هر جا میرود یادش را با خودش میبرد
که در عصرهای بارانی
یا غروب های پاییزی
یا شب های دلتنگ با یادش قدم میزند
که در کافه ها،
در عطر قهوه ها، در شعرها و آوازها دست یادش را میگیرد
که با یادش غمگین یا خوشحال میشود
میخندد یا گریه می کند …
آدم، وقتی …
با یاد یک نفر در مغزش یا در
کنج سینه اش زندگی میکند، تنهاست ؟
نمیدانم، اتفاق خوبی ست
یا اتفاق بدی
اما این روزها هیچکس تنها نیست …
هر کسی یاد خودش را دارد!
((فرشته رضایی))
گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇
برچسب ها: فرشته رضایی , اشعار فرشته رضایی , شعرکده , شاعرانه فرشته رضایی
تاريخ : سه شنبه ۳۱ تیر ۱۳۹۹ | 4:34 | نویسنده : محمد شیرین زاده |
.: Weblog Themes By Pichak :.
