شعر های باران خورده ....

ردی از بودن‌ ام را

به شکل رفتنِ مردی با ریتمِ خداحافظی

پشت همین خط، چال کردم

به اندازه‌ی تمام راه‌های نرفته

پشتِ تلفن

با خودم حرف زده‌ام

و هرچقدر فشار می‌آورد به کله‌ام

تنها صحنه غسالخانه‌ایست

که هر روز بخشی از تو را

در من می‌شوید...

((نادیا قاسمی | بوشهر))

-

👇👇👇

چیزی برای از دست دادن نداشت

فرو رفته بود ،در تکه هایی از خودش

و خاطرات براقی که از ذهنش می گذشت

مثل پرنده ای که سکته کند

و مفهوم بال را نداند

به زمین میخ می شوی

زُمخت و کسل

در عمق آب قدم بر می داری

چیزی برای از دست دادن نداری

جز تشنج و جلبک ها

و مرد دریا زده ای ،که دارد بالا می آورد

از سکوی دریا بیرون می زند

معلق می شوی در گذشته هایت

ادامه می دهی

ادامه می دهی

پرهای سوخته ای به زمین می ریزد.

((نادیا قاسمی))

👇👇👇 

ردی از بودن ام را

ِ به شکل رفتن ِ مردی با ریتم خداحافظی

پشت همین خط، چال کردم

به اندازه ی تمام راههای نرفته

ِ پشت تلفن

با خودم حرف زده ام

و هرچقدر فشار می آورم به کله ام

تنها صحنه غسالخانه ایست

که هر روز بخشی از تو را

در من می شوید

دیگر مرگ واژه سبک و سردی ست

و هر چه تکرار می کنم برگرد

چون فریادی در کوه

پرت می شوم به خودم

لطفا گوشی را بردار.

((نادیا قاسمی))

👇👇👇 

انتهای موهایم را بگیر

می رسد به عصری غم انگیز

که اشک‌هایم از کالبد

مثل پر مرغان دریایی می‌ریخت

چه ساعت‌ها که سرگردان بودم

روی بالشت خیس، بین پنبه‌های تشنه

که یادت

کلنگ می‌شد و فرو می‌رفت

در صفحه‌های استخوانی‌ام

باید این زندگی کاری میکرد

تا از دهانه‌ی منبسط درد

شیطان، بتکانم پایین

وقتی که نیمه شب، فرشته‌ی احمقی بودم

نشسته در دُمَل

خوابیده در ظلمات.

((نادیا قاسمی))

👇👇👇 

دلخوش بودم

و واقعه از نوک اولین تصویر عاشقانه ذهن ام

تا دور ترین بوسه

در جریان بود

مثل عبور خون

تا انتهای کشیده ترین مویرگ

مثل درختی که خودش را از برگ ها می تکاند

دلخوش بودم

و پاییز تا ریشه هام رفته بود

دیگر نه قهوه بعد از ظهر

نه باران

تا کمر در سیمان فرو رفتم

و بال هایم قبل از پریدن

شکسته بود.

((نادیا قاسمی))

👇👇👇