شعر های باران خورده ....

بر گرد ، ای پرنده رنجیده ، بازگرد

باز آ که خلوت دل من آشیان توست

در راه ، در گذر

در خانه , در اتاق

هر سو نشان توست

با چلچراغ یاد تو نورانی ام هنوز

پنداشتی که نور تو خاموش میشود ؟

پنداشتی که رفتی و یاد گذشته مرد ؟

و آن عشق پایدار فراموش میشود ؟

نه , ای امید من

دیوانه ی توام

افسونگر منی

هر جا , به هر زمان

در خاطر منی

((مهدی سهیلی))

بر درد من ز حالم اگر پی نمی بری

بر گریه های گاه به گاهم نگاه کن

تا صد سخن به نیم نگه بازگویمت

نازآفرین من به نگاهم نگاه کن

((مهدی سهیلی))

همه دردم ،بیا درمان من باش

به یاد دیده ی گریان من باش

تو که مهر زمینی،ماه من شو

تو که روح جهانی،جان من باش

گلستانی که می دیدی،خزان شد

بهارم کن،گل خندان من باش

نگه کن بی سروسامانی ام را

سرانجامم شو و سامان من باش

چو رفتی،ظلمت شب ها مرا کشت

بیا،باز اختر تابان من باش

مکن از چشم گریانم جدایی

چو اشکی بر سر مژگان من باش

اگر شعر مرا جاوید خواهی

بیا شیرازه ی دیوان من باش

((مهدی سهیلی))

حظه ی میعاد تا او حلقه بر در

می زند

مرغ بی تاب دلم در سینه پر پر می زند

هر نگاهش باغ صدرنگیست و چون صورتگران

مردم چشمش دمادم رنگ دیگر

می زند

دلربای من مرا تنها نخواهد هیچگاه

هر کجا باشم خیالش بر دلم سر میزند

غم هر زمان تازد به جانم باک نیست

یار من بوسه یی بر قلب لشکر میزند

((مهدی سهیلی))

ای دل که می بریدی از ما

آن دلارایی چه شد

آن بلور قامت و آن اوج زیبایی چه شد

یاد داری گونه های دلفرب خویش را

کو چراغ گونه هایت آن

فریبایی چه شد

مخمل لب برق دندان ناز لبخند تو کو

دلبری ها را چه کردی آن دلارایی چه شد

گیسوان بر شانه ها افشاندن و ناز نگاه

گردش مستانه ی چشمان مینایی چه شد

دیده ی آینه ها حیران اندام تو بود

وای بر حال تو آن غوغای رعنایی چه شد

با دل شاد و لب خندان چو گل غلتیدنت

در میان پونه های سبز صحرایی چه شد ؟

هر طرف صد ها تماشایی ثنا خوان تو بود

آن ثنا خوانی کجا رفت آن تماشایی چه شد

ای که تنها مانده یی با خاطرات خویشتن

آنکه میبردی هزاران دل به تنهایی چه شد

آن خرامان رفتن و آن سرگرانی ها کجاست

کار عشاقت که سر میزد به رسوایی چه شد

ای بسا شبهای رویایی که بودی شمع جمع

اینک ای تنها بگو شبهای رویایی چه شد

نوبت پیری زمان ناتوانی ها رسد

آن جوانی ها کجا رفت آن توانایی چه شد

((مهدی سهیلی))

شاعر آنست که شعر از دل او برخیزد

برگ و بار غم شعر از گل او برخیزد

دردمندیست که چون لب بگشاید به سخن

نغمه ی سوختگان از دل او برخیزد

گل برآرد ز گلستان سخن در بر جمع

عطر عشق و هنر از محفل او برخیزد

سفر او سفر جذبه و عشق است و مدام

شور صد قافله از منزل او برخیزد

بذر اندیشه چو پاشد به در و دشت خیال

خوشه های هنر از حاصل او برخیزد

اوست دریای معانی

که به هر موج کلام

صد هزاران صدف از ساحل او برخیزد

دلبرست آن که به جان شعله زند وقت نگاه

شاعر آنست که شعر از دل او برخیزد

((مهدی سهیلی))

به جز غم تو كه با جان من هم آغوشست

مرا صداي تو هر صبح و شام در گوشست

چراغ خانه ي چشم مني نمي داني

كه بي تو چشم من و صحن خانه خاموشست

قسم به زلف سياهت چنان پريشانم

كه هر چه غير تو از خاطرم فراموشست

ز چشمم اي گل مهتاب خفته در پس ابر

چو ماه رفتي و شبهاي من سيه پوشست

هزار شكر كه گر غايبي ز ديده ي ما

غم فراق تو با اشك من هم آغوشست

پرنده يي كه غزلخوان باغ بود پريد

كنون ز داغ غمش باغ سينه گل جوشست

((مهدی سهیلی))

اي مسافر 

اي جداناشدني 

گامت را آرامتر بردار 

از برم آرامتر بگذر 

تا به كام دل ببينمت 

بگذار از اشك سرخ 

گذرگاهت را چراغان كنم 

آه كه نمي داني 

سفرت روح مرا به دو نيم مي كند 

و شگفتا كه زيستن با نيمي از روح تن را مي فرسايد 

بگذار بدرقه كنم 

واپسين لبخندت را 

و آخرين نگاه فريبنده ات را 

مسافر من 

آنگاه كه مي روي 

كمي هم واپس نگر باش 

با من سخني بگو 

مگذار يكباره از پا درافتم 

فرق صاعقه وار را 

بر نمي تابم 

جدايي را لحظه لحظه به من بياموز 

آرام تر بگذر 

تو هرگز مشايعت كننده نبودي 

تا بداني وداع چه صعب است 

وداع توفان مي آفريند 

اگر فرياد رعد را در توفان نمي شنوي 

باران هنگام طوفان را كه ميبيني 

آري باران اشك بي طاقتم را كه مي نگري 

من چه كنم 

تو پرواز ميكني و من پايم به زمين بسته است 

اي پرنده 

دست خدا به همراهت 

اما نمي داني 

كه بي تو به جاي خون 

اشك در رگهايم جاريست 

از خود تهي شده ام 

نمي دانم تا بازگردي 

مرا خواهي ديد

((مهدی سهیلی))