شعر های باران خورده ....

قلبم پر از جوانه شده است

عشق کاشته‌ ام

دعوتم کن به بلندای درخت آرزو

تا از شاخه‌ هایش بوسه بچینیم

دعوتم کن به معبد ماه

تا شرابی به خاک حاصلخیزش بریزیم

و مست شویم

به ریشه‌ های تازه‌ ی عشق

در تمامی قلب من

به آهستگی، به زندگی

به انقلاب زندگی

دعوتم کن به انقلاب زندگی

دعوتم کن به دیوانه‌ وار زیستنِ زندگی

قلبم پر از جوانه شده است

دعوتم کن…

به داستانی تازه دعوتم کن

((شیما سبحانی))

-

برای عضویت در کانال یوتیوب

شعر های باران خورده کلیک کنید

دست‌های تو آسمان سرم شده‌اند

که در پاییز شکوفه داده‌ام

-

((شیما سبحانی))

-

👇👇👇

t.me/mohammadshirinzadeh

دلم خلوتی ساده می‌خواهد

چند خطی شعر فروغ

با دو فنجان قهوه

كمی سكوت

و او

كه پايان هر قطعه دستش را زير چانه بزند و بگويد:

باز هم بخوان

((شیما سبحانی))

گروه شعر های باران خورده در تلگرام👇

t.me/sherebarankhordee

فصل ها گذشتند

و فاصله ريشه هايمان را از هم جدا نكرد

ما ديگر دور نمي شويم

آفتاب تابيده است

و من به تعداد روزهاي آينده

دوستت خواهم داشت

((شیما سبحانی))

ساعتی بعدِ رفتنت

به کوچه می‌روم

در شهر پرسه می‌زنم

به عاشقانِ بازو به بازو تکیه داده می‌نگرم

به خانه بازمی‌گردم

برای کبوترها دانه می‌ریزم

پرده‌ها را می‌کشم

خودم را در خودم جمع می‌کنم

به دلم چنگ می‌اندازم

و تو را می‌یابم که در سلول‌های تن‌ بی‌قرار من،

آرام لمیده‌ای

((شیما سبحانی))

با هر " دوستت دارمی"

که نمی گویی

پنجره ها ترک می خورند

باد می ترسد

پاییز بارانی ندارد

و درخت برگ نمی ریزد

تو با غرورت

نظم طبیعت را هم

برهم زده ای

((شیما سبحانی))

اولین باران پاییز را به اولین بوسه ات

می توان تشبیه کرد

شیرین، گس و غمگین...

انگار که همین اول راه

دلواپس خشکسالی باشد

((شیما سبحانی))

تو را به آرامشی پس از طوفان می برم

تو را به آغوش بهاری پس از زمستان می برم

من تو را به شروعی تا بی نهایت

به خلوتی بی اضطراب

به آرامشی پس از انتظار

و به همیشگی ماندنی بی دلهره می برم

تو اما

عاشقانه برگرد

((شیما سبحانی)

زن ها عاشق نمی شوند

زن ها فدا می شوند

آنچنان در از جان گذشتگی

غرق می شوند

که از هوس های عاشقی دور می مانند...

((شیما سبحانی))

سر و کله ی عشق که پیدا می شود،

بهمن ترین ماه سال هم

بوی بهارنارنج می گیرد.

((شیما سبحانی))

می شود مخفیانه به باغ گریخت

پشت بوته ها قایم شد

به ماه نگاه کرد

و حرف های تازه زد

می شود برای رها شدن

پنجره را گشود

و راهی تازه پیدا کرد

می شود از درهای نیمه باز گذشت

و به زندگی سلامی دوباره داد

((شیما سبحانی))

آدم‌های خیال‌باف همیشه حالشان خوب است.

با کسی که دوستش دارند، به میهمانی می‌روند،

چای می‌نوشند و می‌رقصند.

شادِ شادند.

کسی را که دوستش دارند همیشه هست.

نه می‌رود، نه می‌میرد،

و نه خیانت بلد است.

آدم های خیال‌باف خوش‌بخت‌ترینند.

آنقدر فکر می‌کنند تا باورشان شود؛

و بالاخره هم روزی جذب می‌کنند آنچه را که می‌خواهند...

((شیما سبحانی))

او مرا به کافه ای آبی دعوت کرد

برای نوشیدن

و زمزمه ای بی پایان

او مرا تنگ در آغوش گرفت

و به نام کوچکم صدا زد

انگار که از قعر جهنم

به باغی ابدی

دعوت شده باشم

رو به روی یکدیگر زانو زدیم

تن های خسته مان را

در هم پهن کردیم

و به شوق پرنده ای

در اوجِ پرواز

اندیشیدیم

به التهابِ داغِ شورانگیزِ

دو تن اعتماد کردیم

و برای همیشگی ماندنمان

به سجده افتادیم

((شیما سبحانی))

قرار بود تو بروی پی تقدیر

من هم نبودنت را

بگذارم سر طاقچه

و برایت شعر ببافم

که تقدیر من هم آمد

و شاعری شدم

که به جای شعر

آمدن تو

الهامش می شود

کاش بدانم این جنون

کوچه ی چندمِ تقدیر است

((شیما سبحانی))

عاشقت شدم که وقتی پاییز شد

و هر کسی رفت توی لاک خودش

کسی باشد که هوای این بی قراری ام را داشته باشد

عاشقت شدم که صبح های ابری بهانه ی لبخند باشی

که صدایت طعنه بزند به خش خش برگ ها

عاشقت شدم که شعرهایم مخاطب خاص داشته باشند

و آدم ها من و تو را با هم ورق بزنند

آن روز من به دلهره های بعد از نبودنت فکر نکردم

دلم خواست عاشقت شوم

تا رنگ فصل ها را ما تعیین کنیم.

((شیما سبحانی))

این روزها بیش تر از همیشه

بال های آغوشم را می چینم

این روزها پر کشیدن دلم

کار این واژه ها را سخت کرده

در هر سطر پرنده ای می میرد

و در هر واژه بالی از تنش کنده می شود

تمامی این پرنده ها

می خواهند از دست هایم انتقام بگیرند

و من باز بیش تر از هر وقت دیگری دلم می خواهد از تو بنویسم

بگذار این بال ها آنقدر سطرها را پر کنند

و آنقدر این آغوش بال هایش بریزد

تا تو ببینی که یک دوستت دارم ساده

چه انتقام سختی از پرنده ها می گیرد

((شیما سبحانی))

نمی شود تو باشی

و من روزهای نبودن عشق را

چوب خط بزنم

نمی شود تو باشی

و من بدانم که شب ها

قصه ی عشق را

زیر گوش کسی دیگر می خوانی

تو باشی

و من معمولی ترین آدم زندگی ات باشم

تو باشی

اما نه برای یک عاشقانه ی آرام

برای معمولی ترین رابطه ی دنیا

و من همیشه از چیزهای معمولی بیزار بوده ام

((شیما سبحانی))

این غروبِ بی تو

چه به من می آید

پیرهنت زیر سرم

خیس اشک و آه است

آن زمان رفتن

مانده در عقربه های ساعت

ای عزیزِ جانم

این زمانِ مانده

این غروبِ تیره

چه به من می آید

((شیما سبحانی))

دلم برای خودم می سوزد

با هر بار رفتنت دلتنگ تر می شوم

تو در یک خداحافظی ساده تکثیر می شوی

و من رفتن هایت را

بدرقه می کنم

((شیما سبحانی))