شعر های باران خورده ....

دردهای من

جامه نیستند

تا ز تن در آورم

چامه و چکامه نیستند

تا به رشته‌ی سخن درآورم

نعره نیستند

تا ز نای جان بر آورم

دردهای من نگفتنی

دردهای من نهفتنی است

دردهای من

گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست

درد مردم زمانه است

مردمی که چین پوستینشان

مردمی که رنگ روی آستینشان

مردمی که نام‌هایشان

جلد کهنه‌ی شناسنامه‌هایشان

درد می‌کند

من ولی تمام استخوان بودنم

لحظه‌های ساده‌ی سرودنم

درد می‌کند

انحنای روح من

شانه‌های خسته‌ی غرور من

تکیه‌گاه بی‌پناهی دلم شکسته است

کتف گریه‌های بی‌بهانه‌ام

بازوان حس شاعرانه‌ام

زخم خورده است

دردهای پوستی کجا؟

درد دوستی کجا؟

این سماجت عجیب

پافشاری شگفت دردهاست

دردهای آشنا

دردهای بومی غریب

دردهای خانگی

دردهای کهنه‌ی لجوج

اولین قلم

حرف حرف درد را

در دلم نوشته است

دست سرنوشت

خون درد را

با گلم سرشته است

پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟

درد

رنگ و بوی غنچه‌ی دل است

پس چگونه من

رنگ و بوی غنچه را ز برگ‌های تو به توی آن جدا کنم؟

دفتر مرا

دست درد می‌زند ورق

شعر تازه‌ی مرا

درد گفته است

درد هم شنفته است

پس در این میانه من

از چه حرف می‌زنم؟

درد، حرف نیست

درد، نام دیگر من است

من چگونه خویش را صدا کنم؟

((قیصر امین پور))

درد دارد که خودت علت لبخند شوی

و دلت در همه حالات پر از غم باشد...

((رسول احدی))

پنهان می شوم

پشت لبخندی

که

از

درد

بر لبانم نشانده ام

((سارا عباسی))

درد را بپذیرید

لذت‌ها را گرامی بدارید

پشیمانی‌ها را حل‌ کنید ،

و از این لحظه به گونه‌ای زندگی کنید که بتوانید بگویید

اگر دوباره متولد می‌شدم

باز همین زندگی را میکردم

((جان مکینتاش))

مرا زیرُ رو کنید

بگذارید در قعر آوارُ سیاهی

چون دانه ای عقیم زیر خاک

به زندگیِ پس از مرگ ایمان بیاورم

جمجه ام را بشکافید

من پر از هذیانُ دردم

((بهار کریمی))

خیالی نیست دیگر دردهایم را نمی گویم

به روی دردهای کهنه ام تشدید بگذارید

((امید صباغ نو))

از من نخواه

مُردنم را فراموش کنم

در هوایی که اکسیژنش

قصد خودکشی دارد...

((نسرینا رضایی))

برای نبودنت هزار و یک فلسفه می بافم

و خودم را با مشتی دروغ،سرگرم میکنم

اما

درد را فهمیدم،

لحظه ای که فروغ با درد گفت:

آخرین بار

آخرین لحظه ی تلخ دیدار

آن را چه کنم ؟..

((کیمیا زارع))

این درد

که می‌آید از لب های من

باقی مانده‌ی شبی‌ست

که‌ صبح با تو به کوچه می‌رود

سفر جز رفتن از تو

و آمدن تا من نیست

کوچه‌ برای

این همه درد و‌ اشک

کوچک است

((سمیرا هاشمی))

رفتنت

شاعرم کرده است

زورم به ذهنم نمی‌ رسد

کلمه‌ ها

تمام تنم را کبود کرده اند

((نسرینا رضایی))

خودم را از تنم در آوردم

اما هنوز

جای صدایت

درون گوش هایم درد می کند ...

((نسرینا رضایی))

با اشک هایمان

تهمت به جاودانگی درد می زدیم

با دردهایمان

بهتان به عشق

بیگانگی

رسالت ما بود

((نصرت رحمانی))