شعر های باران خورده ....

حس کرده‌ای ؟ دریا نگاه ِ مبهمی دارد

در چشم‌های سرد و آرامش غمی دارد

راز دلش را جز به مرجان‌ها نمی‌گوید

شاید در آن اعماق ، گوش ِ مَحرمی دارد

دریا زنی با گیسوان موج درموج است

با تورهای تشنه حس درهمی دارد

صیادهای گیج بندر می‌شناسندش

مویش سپیدی می‌زند پشت خمی دارد

وقتی تمام لحظه‌ها را با تو قسمت کرد

باید بفهمی با خیالت عالمی دارد

باید بفهمی بی تو می‌میرد ؛ مگر این قو

غیر از تو روی ِ زخم بالش مرهمی دارد؟!

آغوش تو امواج را آرام خواهد کرد

ساحل همیشه شانه‌های محکمی دارد

((حسنا محمد زاده))

می شود آسمان غریبانه،یک شبِ تلخ نی لبک بزند؟!

بعد آتشفشان به جوش آید،شعله بر بال شاپرک بزند؟!

دیده ای روز رنگ شب بشود،زیرِ پای ِخزان بیفتد نور؟!

دیده ای خون به جای آب روان،از دل موج ها شَتَک بزند؟!

اَلاَمان از دل سیاه شب،می رساند به حد، وقاحت را

کی شده زیر بار این همه ظلم،یک نفر ماه را کتک بزند؟

فصل بیداد نیزه داران است،نور از سایه ها گریزان است

نگذارید آی آدم ها!عشق در قلبتان کپک بزند

این همه راه ،این همه غربت،آه ه ه از این زمین بی غیرت

خار لب تشنه آمده بی تاب،بوسه بر پای پر ترک بزند

ناگهان بوی عصر یخ بندان،می دود در هوای شرجی ِشهر

می رود قدرِ صبرِ یک زن را،کنج ویرانه ها محک بزند

به کدامین گناه سیلی زد،باد بر گونه های نازک گل؟

با خودش فکر کرده شاید او،کنج گلدان دم از فدک بزند

دست و پای کبود این کودک ،به دل سنگ تان نمک گیر است

نگذارید طشتِ زر دیگر،روی زخم دلش نمک بزند

شام یلدای کودکان یتیم،نقطه ی عطف کربلا شده است

تا نوار سیاهی از غم را،روی پیشانی فلک بزند

((حسنا محمد زاده))

ابری شده چشمم که دلی سیر ببارد

تا بعد تو دیگر به کسی دل نسپارد

دنبال یکی باش که مثل منِ بی تاب

تا آمدنت ثانیه ها را بشمارد

قویی شود و پر بکشد از شب دریا

بر ساحل آرام دلت سر بگذارد

تا ورد زبانش بشود نام و نشانت

هر روز ، تو را گوشه ی قلبش بنگارد

او که نه فقط شور بهار تو که حتی

پاییز و زمستان تو را دوست بدارد

من از تو به این شرط گذشتم که بگردی

دنبال کسی که به خودت دل بسپارد

((حسنا محمد زاده))