شعر های باران خورده ....

در غیاب پنجره ها

صدای تو روزنی است به اتاقی

که از ان آوازهای تاریک جهان می آید.

در آغاز فصلها

صدا می کنی و هر بار

هزار پرنده‌ی دور

باز می گردند از جزیره های نا امید

و من

از خواب‌های روز باز می گردم

تا در آوازهایت بشنوم

حرفهای از دست رفته را

که از تاریکی گذشت.

((هیوا مسیح))

در ابتدای آن ناگهان

که کودک شدم

در ابتدای این ناگهان

که حالا مردی برای خودم

همیشه گفته ام

چیزی به انتهای

این همه ناگهان نمانده است

کاشی های آن همه آبی

کنار دستشویی همیشه

آسمان کودکی را به یاد می آورند

و آیینه ی شکسته هر بار

گوشه ای از دنیا را از یاد می برد

ابتدای آن ناگهان که کودک شدم

همیشه گوشه ای از دنیا به دست می آید و از دست می رود

ولی همیشه ی

هر ناگهان گفته ام

نگفته ام ؟

گفته ام شبی ماه می آید

و ما ، پشت بام های از دست رفته را به یاد می آوریم

و زندگی را به دست می گیریم

در ابتدای آن ناگهان

که از پشت بام های رو به ماه

و بعد زیر چتری که با خودم

همیشه گوشه ای از ماه پریده است

در انتهای این

ناگهان

که باز هم زیر چتر

گوشه ای از زندگی پریده است

و آسمان کودکی

همیشه از کاشی های کنار دستشویی آغاز شده است

آیینه هم حالا

از تمام دنیا

فقط دو چشم خیس

دو چشم خسته ی زیر چتر را به یاد می آورد

و حالا باز ناگهان در سفرم

در تماشای باغ زیر شب

چه

غربنی میان سایه های این باغ انگار آشنا پیداست

گاه کسی با دوچرخه از وهم راه می گذرد

گاه وانتی سبز از باغ سیب می آید

و امتداد وهم راه و غربت سایه ها را

به ابتدای آن ناهان عروسی زیر ماه می برد

گفته ام ، نگفته ام؟

گفته ام که در این ساعت ناگهان

شبی برای آسمان

کودکی ترانه ای می خوانم

تا تمام باران ها

بر کاشی ها و بام های از دست رفته ببارند

تا کاشی های آن همه آبی

آسمان کودکی و

بام های خفته

ماه را به یاد آورند

مثل همین ماه ناگهان

که تمام کودکی های دنیا را به یاد می آورد

و از پشت بام های رو به آسمان

به

هر چه ناگهان تا دو چشم زیر چتر

خیره می شود

تا ساعتی دیگر

که ترانه ای برای آسمان و ترانه ای برای ماه

تمام پشت بام های از دست رفته برق می زنند

و گام های بی راه

به شب ناگهان باران و ماه می آیند

و زندگی را به دست می گیرند

((هیوا مسیح))