شعر های باران خورده ....

تنهایی را

نمی شود در کافه دود کرد

و به خانه برگشت

تنهایی

ساعتش را نگاه می کند

به تو می گوید:

دیر شده

باید به خانه برگردیم...

((فاطمه ضیاالدینی))

بالهایش را

می ریزد توی ایوان

از این خانه

یک نفر پرواز خواهد کرد

نیمی از دهانش

نیمی از حرف هایش را

فراموش می کند

چادرش را

دور کمرش می بندد

زنبیلش را بر می دارد

از خانه بیرون می زند

در را باز می گذارد

به گمانش کسی برمی گردد!

((فاطمه ضیاالدینی))

گلها

شناسنامه ندارند

شناسنامه ی گلها را

به نام دخترها زده اند...!

((فاطمه ضیاالدینی))

عمرم

شبیه شعرم

کوتاه نمی شد

اگر

بلند بلند

می گفتی

دوستت دارم...

((فاطمه ضیاالدینی))

یک شب

با هزارمین سیگارم

فکر آمدنت را

برای همیشه

در سرم دود خواهم کرد...!

((فاطمه ضیاالدینی))

کاش قبلِ اُفتادنم

مرا در آغوش بگیری

مرا ببوسی

درخت بالا بلند من

پاییز در راه است...!

((فاطمه ضیاالدینی))

سرم رفت!

تمامش کن و بیا

ساعتی در من

کوک کرده ای به وقت نیامدنت

مدام زنگ می خورد...!

((فاطمه ضیاالدینی))

چهارخانه هایی که

قد خانه ام دوست دارم

اما

هیچکدامشان خانه من نیست

پیراهنت را

از چوب لباسی شعرهایم

بردار...!

((فاطمه ضیاالدینی))

هر روز

همان روسری تیره

همان لاک صورتی کمرنگ

_لبخندی که یادت نیست آخرین بارش را_

و عطری که

تو را یاد کسی می اندازد که نیست

نه! روزها تکرار نمی شوند هرگز

درست مثل تو که تکرار نمی شوی دیگر

اینها تکرار خستگی های من اند

در روزهای نو...!

((فاطمه ضیاالدینی))

در روزنامه ها

ردی از من و دلتنگی من نیست

خبر هر روز مردنم را

در شعرهایم بخوان...!

((فاطمه ضیاالدینی))

خودم را می نویسم

نه خاطراتم را

ربطی به نبودنت ندارد اصلا

بعضی ها

مادرزاد غمگین اند...!

((فاطمه ضیاالدینی))

اگر درخت بودم

منتظر پاییز می ماندم

اگر پرنده

آسمان را دوره می کردم

اگر قاصدک

دل به بادها می دادم

اما

نه درختم نه پرنده نه قاصدک

زنی هستم

که مدام به تو فکر می کند!

((فاطمه ضیاالدینی))

حالا

همه می دانند که تو نیستی

جز گنجشکان از همه جا بی خبر

که شـعـــر نمی خوانند...!

((فاطمه ضیاالدینی))

برمی گردی به من

شبیه دریا

برای به آغوش کشیدن

ماهی مرده اش ...

((فاطمه ضیاالدینی))